بزرگنمایی:

این روزها که جامعه ملتهب از شرایط نابسامان اجتماعی است و هر روز با خبری، غم و عزا بر ملت ایران آوار می‌شود، شاهد تمهیدات وزارت بهداشت برای برگزاری هفته و روز پرستار هستیم. هفته وعده‌های بی‌انتهایی که از سالی به سال دیگر تکرار شده و عزمی برای به ثمر رسیدن این وعده‌ها نمی‌بینیم. البته امسال شاهد مانور تیم رسانه‌ای دولت و وزارت بهداشت پیرو اجرایی‌شدن قانون تعرفه‌گذاری پرستاری هستیم. قانونی که سال‌هاست از تصویب آن گذشته، اما هر بار بهانه‌ای برای تحققش وجود داشته است. امسال نیز آن‌چه به منصه اجرا رسیده نه قانون کارشناسی‌شده تعرفه‌گذاری که آئین‌نامه سلیقه‌ای به‌جای قانون مذکور است. در حالی‌که پرستاران این روزها علاوه بر بیماران همیشگی و شرایط سخت کاریشان، شاهد مجروحین نوجوان و جوانی هستند که جرمی به‌جز درک‌نشدن ندارند و همین موضوع در تداوم نارضایتی پرستاران تأثیر بسزایی دارد. در چنین شرایطی اصرار وزارت بهداشت برای برگزاری جشن برای این روز عجیب و غیرخردمندانه است؛ چرا که پس از امنیتی‌کردن بیمارستان‌ها و حضور مأموران نظامی و لباس شخصی در مراکز خدمت‌رسانی، برگزاری جشن و شادمانی، اعتماد و وفاق عمومی را نسبت به بیمارستان و کادر درمان کم خواهد کرد.

تحریم جشن روز پرستار
«محمد شریفی مقدم» دبیرکل خانه پرستار از تحریم روز پرستار در این هفته خبر می‌دهد و می‌گوید: متاسفانه با وجود بحران سه ساله کرونا و خدمت صادقانه کادر درمان، به جز افزایش حقوقی که برای سایر کارمندان دولت اعم از پرستاران اعمال شد، هیچ‌یک  از وعده‌های مسئولان کلان کشور تحقق نیافت. هم‌چنین از سال گذشته تا به اکنون هیچ اقدام مثبت و موثری برای جامعه پرستاری رخ نداده است. ما سه مطالبه عمده اجرای درست قانون تعرفه‌گذاری، تبدیل وضعیت نیروهای شرکتی و طرحی و اجرای فوق‌العاده خاص را برای صنفمان خواستار بودیم که هیچ‌کدام اجرایی نشده و هم‌اکنون نیز شاهد خانه‌نشینی پرستاران طرحی پس از پنج سال کار در شرایط بحرانی و کرونا هستیم؛ از طرفی با وجود شرایط غم و اندوه حاکم بر  جامعه، برگزاری جشن روز پرستار حقیقتا اقدامی نامناسب است و هیچ پرستار باشرفی در این مراسم نمادین شرکت نخواهد کرد.

خانه پرستار چه می‌کند؟
این فعال صنفی با سابقه به نقش خانه پرستار در پیگیری مطالبات پرستاران در مقایسه با نظام پرستاری اشاره می‌کند: خانه پرستار یک حزب و نهاد صنفی برای پیگیری مطالبات پرستاران است که از سال 1381 تأسیس شده و تا به اکنون در 14 استان دفتر یا شعبه دارد. این نهاد صنفی از بدو تأسیس همواره با نگاه انتقادی در حال پایش و بررسی قوانین مرتبط با مسائل حرفه‌ای و معیشتی پرستاران است. در‌حالی‌که همزمان نظام پرستاری، انجمن صنفی پرستاران  و بیش از ده انجمن علمی پرستاری در کشور داریم که هیچ یک از آن‌ها به شکل خانه پرستار شفاف و به دور از اغماض به مشکلات و وضعیت این صنف نمی‌پردازد. از آن‌جائی‌که ماهیت احزاب و نهادهای صنفی پایش و بررسی قوانین مرتبط با گروهشان است و قدرت اجرایی چندانی ندارند، اعلام موضع یکی از اصلی‌ترین اقدامات هر تشکل صنفی به حساب می‌آید. بنابراین در طول زیست خانه پرستار نیز ما همواره این مهم را ایفا کرده و حتی در دوره اصلاحات نیز هزینه‌های زیادی اعم از تبعید و تهدید بابت چنین پیگیری‌ها و انتقاداتی را متحمل شده‌ایم.

سکوت اخیر خانه پرستار!
شریفی‌مقدم در پاسخ به چرایی سکوت خانه پرستار نسبت به وضعیت اخیر کشور در مقایسه با سایر نظام‌های صنفی نظیر نظام پزشکی چنین پاسخ می‌دهد: نهاد معادل نظام پزشکی، نظام پرستاری است که جزء بدنه اجرایی وزارت بهداشت شده و در واقع یک نظام دولتی برای ارتقا و کسب منافع شخصی اعضا ارشدش است؛ بنابراین از نظام پرستاری انتظار واکنش به وقایع اخیر کشور را نخواهیم داشت، اما راجع به خانه پرستار، مبتنی بر ماهیت این نهاد که صنفی و سیاسی است، ما بیشتر پیگیر مطالبات صنفی که اغلب برپایه سیاست‌های کلان کشوری و وزارت بهداشت است عمل کردیم؛ از طرفی واکنش‌نشان‌ندادن خانه پرستار به معنی موافقت با شرایط موجود نیست، بلکه نشان از تفاوت در راهبرد این نهاد برای تحقق اهداف موجود در مرامنامه و اساسنامه‌اش است و این مشی مبارزاتی را از بدو تأسیس تا هم‌اکنون ادامه داده‌ایم. کمااین‌که در برهه حساس کنونی که اغلب احزاب و انجمن‌ها پیگیری مطالبتشان را به تعویق انداخته و در سکوت و انفعال به سر می‌برند. ما در حال آگاه‌سازی و اعلام موضع نسبت به مسائل کلان پرستاری از جمله اجرای غیر کارشناسی و نادرست قانون تعرفه‌گذاری هستیم. 

پرستاران چه می‌خواهند؟
دبیرکل خانه پرستار به دغدغه و مسئله اساسی این روزهای پرستاران اشاره می‌کند: قانون تعرفه‌گذاری پرستاری، امسال با بدترین حالت در شرف اجراست؛ قانونی که  در سال 95 و دوره چهارم نظام پرستاری، پس از صرف 20 هزار ساعت وقت و با حضور نمایندگان سازمان‌های مدیریت، امور استخدامی، وزارت رفاه، نظام پزشکی، کارشناسان امور حقوقی، مالی، بیمه و خبرگان نظام پرستاری در کمیسیون اجتماعی دولت به بررسی دقیق گذاشته شد و نهایتا به پیش‌نویسی رسیدیم که مبتنی بر قانون تعرفه‌گذاری باید خدمات پرستاری وزن و ارزش‌گذاری شده و به ازای هر خدمتی تعرفه مشخص قائل شوند. با این رویه حداقل کارانه هر پرستار معادل حقوق او بود، اما متأسفانه در آن سال به علت موافقت‌نکردن دکتر میرزابیگی؛ معاون و نماینده وزیر بهداشت وقت این پیش‌نویس تائید نشد و به مرحله اجرایی نرسید. هم‌اکنون نیز آن‌چه ما به عنوان تعرفه‌گذاری شاهد هستیم، همان طرح قاصدک است که مبلغ 90 هزار تومان کارانه ما به ازای هر تخت به گروه پرستاری تعلق می‌گیرد و با این سیستم محاسبه، خیانتی بزرگ در حق جامعه پرستاری توسط مافیای وزارت بهداشت رقم خورد. 

آیا نظام به انتخابات بعدی می‌رسد؟
شریفی مقدم پیش‌بینی خود را نسبت  به انتخابات نظام پرستاری که چندماه آینده برگزار می‌شود، چنین بیان می‌کند: نظام‌های صنفی متأثر از فضای جامعه و حاکمیت هستند؛ از طرفی با بررسی انتخابات ادوار گذشته نظام پرستاری شاهد مهندسی انتخابات به نفع گروه همگن با وزارت بهداشت بودیم. پیش‌بینی بنده برای انتخابات پیش‌رو نیز رد صلاحیت گسترده پرستاران مطالبه‌گر است. از طرفی با بررسی فضای حاکم بر جامعه و در پی تحقق نیافتن مطالبات پرستاری، شاهد مشارکت حداقلی پرستاران در این انتخابات خواهیم بود و به دنبال این اتفاق مشروعیت نظام پرستاری نیز از بین خواهد رفت. 
وی به دوره‌های اول و دوم نظام پرستاری اشاره می‌کند که در آن ماهیت مطالبه‌گری و استقلال فکری نظام تغییر نکرده بود و نظام همپای خانه پرستار و سایر تشکل‌های مرتبط با پرستاری در جهت احقاق حقوق هم صنفان تلاش می‌کردند و اتفاقا به نتایج مثبتی  نظیر اعمال بهره وری رسیدند که رهاوردشان هم اکنون جاری وساری است. 

بی‌اعتمادی ملت به بیمارستان‌ها!
دبیرکل خانه پرستار به لزوم ارائه خدمات درمانی بدون توجه به رنگ، نژاد، گرایش سیاسی و مذهب اشاره می‌کند و معتقد است: از منظر حقوق بیمار، ما به صورت اخلاقی و قانونی موظفیم سلامت مددجو را در اولویت قرار دهیم، اما متأسفانه در جریان اعتراضات اخیر شاهد حضور نیروهای امنیتی در بیمارستان‌ها بودیم  و این اتفاق نامیمون سبب بی‌اعتمادی و آسیب‌های جدی به سلامت عمومی جامعه شد. با این وجود، پرستاران زیادی برای کمک به مجروحین در محیط های غیردرمانی داوطلب شدند که این اقدام اگر چه در نوع خود ارزشمند است، اما به علت در دسترس نبودن امکانات و تجهیزات درمانی مناسب ممکن است به عفونت، خونریزی و یا مرگ مددجو بینجامد.
این فعال پرستاری باسابقه،  فراگیری نهاد صنفی و نتیجه‌بخش‌بودن تلاش آن‌ها را منوط به همراهی و آگاهی پرستاران می‌داند و انتظار دارد تحرک مناسب توأم با آگاهی در بدنه جوان و پویای پرستاران نسل جدید ایجاد و تقویت شود.

زهرا کرد