برچسب:   "ناکارآمدی"

کشور در بزنگاه تاریخی صعب و دشواری قرار گرفته است. اتفاقات عجیب و غریب پشت سر هم می‌افتند و دشواری‌ها را افزونتر می‌کنند. طشت رسوایی و ناکارآمدی کلیشه‌های رایج تحلیل هم به تدریج از بام سیاست فرو می‌افتند. در این وضعیت ...

بر کسی پوشیده نیست که شهروندان دچار انواع دشواری‌ها در عرصه‌های گوناگون به‌ویژه معیشتی و اقتصادی هستند. اینکه انواع چالش‌های اجتماعی و ملی که ریشه در ناکارآمدی مدیریت کلان سیاسی دارد، غیرقابل‌انکار است؛ اما پرسشی که باید پاسخ داده شود، اینکه دلایل ناکارآمدی مدیریت کلان سیاسی چیست؟ چرا شهروندان کشوری بااین‌همه منابع و ذخایر خدادادی، شهروندان وطن‌دوست، جوانان تحصیل‌کرده و باانگیزه، نخبگان عالم در عرصه‌های گوناگون «علمی»، تاریخ کهن و پرافتخار و ... باید این همه گرفتار انواع چالش‌های دشوار و غیرمنطقی باشد؟

روزانه تعداد بی‌شماری تحلیل و نقد پیرامون ناکارآمدی در سطوحِ مدیریت کلان سیاسی ارائه می‌شود؛ که این ناکارآمدی، منشأ انبوه چالش‌های اجتماعی و بسترسازِ زیستی طاقت‌فرسا برای شهروندان است. این تحلیل‌های متعدد در انواع رسانه‌های نوشتاری، مجازی، صوتی، تصویری و ... تولید و به شهروندانی که “تشنه و جویای آرامش، ثبات و امید” هستند، عرضه می‌شود؛ اما بنا بر شواهد عینی، مدیریت کلان سیاسی به دلایل نامشخص، هیچ تأثیری از انبوه تحلیل‌هایی که تبلور نگرانی‌های اجتماعی است، نمی‌پذیرد.

اراده ملت، فائزه صدر: وقتی صحبت از حزب به میان می‌آید، ذهن‌ها بی‌اختیار نیمه دوم دهه هفتاد و شروع به کار دولت اصلاحات و در ادامه پا گرفتن جریان اصلاح‌طلبی را به یاد می‌آورند. با قرار گرفتن سید محمد خاتمی خاتمی در راس قوه مجریه و اجرای رویکرد وی در توسعه سیاسی و فرهنگی، گفتمان اصلاحات در کشور میدان‌داری کرد. جبهه دوم خرداد شکل‌گرفته بود و نگرش جدیدی از تحزب بر فضای سیاسی کشور حاکم شد. امروز باگذشت 25 سال از آن دوران و با توجه در فرازوفرود جریان اصلاحات همواره این پرسش اساسی مطرح است که آیا این گروه در عرصه‌های عملکردی خویش، کارآمدی لازم را داشت؟ و توانست‌ همبستگی ملی و سایر جنبه‌های پدیده تحزب را در کشور محقق سازد یا نه؟ اگر اصلاح‌طلبان در اجرای امر تحزب موفق نبودند، علل و عوامل اساسی ناکارآمدی این جریان سیاسی چه بوده است؟ اراده ملت در این رابطه گفت‌وگویی با محمدصادق جوادی حصار، فعال اصلاح‌طلب انجام داده که در ادامه می‌خوانید:

کارآمدترین، پایدارترین و کم‌هزینه‌ترین ابزار برای برون‌رفت از انواع چالش‌های اجتماعی و ملی مراجعه به خرد است. شرایط بسیار نامطلوب و بی‌سابقه شهروندان در عرصه‌های گوناگون که برآیند ناکارآمدی مدیریت‌های کلان و خُرد است، وطن‌پرستان بسیاری را در عرصه‌های گوناگون واداشته تا تمام تلاش خود را برای راه‌هایی شهروندان دچار انواع سختی‌ها، بکار بگیرند.

در سال‌های اولیه دهه 80 و به دنبال شکست‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان– به‌ویژه در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 – اصلاح‌طلبانِ بسیاری به دنبال راه چاره برآمدند. ناکارآمدی شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب، عملکردهای اشتباه دولتِ وقت، زیاده‌خواهی‌های احزاب و چند عامل دیگر منشأ این شکست‌ها شناخته شدند. لذا اصلاح‌طلبان ناگزیر در انتخابات 1392 متوسل به استراتژی جدیدی شدند (درخواست خاتمی از عارف برای کناره‌گیری). این استراتژی که البته با اغماض، می‌توان آن را یک استراتژی قلمداد کرد، گرچه کامل نبود اما توانست موفقیتی نسبی را برای جبهه اصلاح‌طلبی رقم بزند و اصلاح‌طلبان را پس از یک دهه، به پیروزی در یک انتخابات ملی برساند. در ادامه و تکمیل این مسیر در انتخابات سال‌های بعد – مجلس 94 و شوراهای 96 – مجدداً اصلاح‌طلبان توانستند علیرغم رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح‌طلب، با ایجاد ساختاری به نام شورای عالی سیاستگذاری پیروزی انتخاباتی را در آغوش کشند و لیستی توافقی را با نام امید، راهی ارکان قدرت نمایند. گرچه این فرایند ایرادات بسیاری داشت ولی در حد خود توانست مشکل انتخاباتی اصلاح‌طلبان را رفع کند و خصوصاً نسبت به سال 1392 که تمام مسئولیت بر دوش خاتمی گذاشته شده بود، گامی هرچند کوچک اما روبه‌جلو محسوب می‌شد. پس از انتخابات 1396 و اعتراضات زیادی که به این ساختار شد و به‌ویژه با توجه به نتایج نه‌چندان مطلوبی که از لیست امید چه در مجلس و چه در شوراها شاهد بودیم، مجدداً اصلاح‌طلبان بر آن شدند تا برای ساماندهی به فعالیت‌های تشکیلاتی و انتخاباتی خویش طرحی جدید را درافکنند. در این یادداشت تلاش می‌کنیم که اندکی موشکافانه به واکاوی موضوع اصلاح‌طلبان و کنش‌های انتخاباتی ایشان، بپردازیم.