برچسب:   "تکامل"

تشکیل حکومت در نزد انسان را می توان حلقه انتهایی مرحله ابتدایی تکامل او دانست و هم چنین نهاد سازی در متن حکومت را می توان گام ابتدایی مرحله دوم تکامل اجتماعی انسان برشمرد زیرا از این مرحله به بعد است که تصمیم گیری منظم به تصمیم سازی می شود و با تخصصی شدن پیچیدگی می یابد.

موسیقی با آنکه در طی زمان پیش می‌آید و ساختارهایی پدید می‌آورد که دیدنی یا لمس کردنی نیستند، ماهیتاً چیزی عینی می‌آفریند که ظاهراً بیرون از وجود هنرمند و شنونده وجود دارد. از ویژگی‌های موسیقی این است که حتی پس از آنکه به روی کاغذ می‌آید، وقتی به منصه‌ی ظهور می‌رسد که اجرای زنده آن اتفاق بیفتد.

بهار یادآور نوزایی است. اندیشه آدمی و جامعه هم در سیر تکاملی خود فصول مختلف و متنوعی را پشت سر می‌گذارد. در این صیرورت، اما آنچه از اهمیت بالایی برخوردار است تداوم پویایی و استمرار نوزایی است.

احتمالا برخی مخالف این گفته باشند، اما، بی‌شک یکی از دلایل وقایع و التهاب اجتماعی و سیاسی جاری، «به حاشیه رفتن خرد» است. در راستای برون‌رفت از شرایط بسیار نامطلوب و دلخراش، نکاتی کاربردی و بنیادی را به اذهان و اراده‌هایی که به هر دلیل مصمم به حفظ و تداوم مناصب سیاسی و مدیریتی خود هستند، یادآوری می‌کنیم.

به گواه سراسر تاریخ جوامع، قائده تغییر و تحول در ساختارهای حکمرانی “فرا ارادی” است. بدین معنی که تغییر، تحول و تکامل نظام‌های سیاسی مبتنی بر خواست، اراده یا اهداف برخی صاحب منصبان یا یک اقلیت نیست.

طبق روال مرسوم در این صفحه یک چهره تازه درگذشته را معرفی می‌کنیم. اما کار شگفت انگیز پروفسور پابو و خصوصاً مقاله درخشانشان در مورد بیماری کوید19، ما را بر آن داشت که بطور استثنایی در این شماره به معرفی ایشان بپردازیم.

سرویس سیاسی_ قریب صدسال پیش این سرمقاله نوشته‌شده است. گویا مسائل ایران در چرخه تکرار قرار دارد. حتی بعضی مطالب آن می‌تواند برای ما تازگی داشته باشد؟! این است که ازنظر فلسفه تاریخ ملت ایران تاریخ ندارد چراکه حرکت و تغییر ندارد. و در برهمان پاشنه‌ای می‌چرخد که قبلاً چرخیده، گویا ما سه هزار سال است فقط به دور خود چرخیده‌ایم. ملت‌های دیگر دوره‌های برده‌داری، کشاورزی، فئودالیته و بورژوازی و ... را تجربه کرده‌اند و رو به‌سوی جامعه فرا صنعتی و اطلاعاتی و دانایی دارند و ما هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم! یعنی همان دسپوتیسم شرقی و خودکامگی! به عبارتی اگرچه ما از مظاهر تمدن بشریت سود می‌بریم اما هیچ‌گاه خود مبدع و آفریننده نبوده‌ایم. یک مصرف‌کننده صرف و نیز یک مقلد تمام و کمال. آری ما تاریخ نقلی داریم اما تکامل تاریخی نه!... هنوز هم رهبران سیاسی جامعه ما همچون این نویسنده صدسال پیش، به ما آموزش می‌دهند که حزب یعنی چه. تحزب یعنی چه و ما مانند شاگردان کودن هنوز خوشحالیم که رهبران ما این‌همه فرهیخته‌اند؟! گویا برای اولین باور این سخنان را از پیام‌آوران وحی شنیده‌ایم؟! اما هیچ‌گاه نپرسیده‌ایم اگر چنین است و آن اعتقاد شماست، چرا خود را در مقام پرسش پیروانتان قرار نمی‌دهید؟ چرا به این‌ها که می‌گویید ملتزم نیستید. گویی مدرنیته هم دین جدیدی است که متولیانی دارد و ما نیز عاشقانه و واله گونه باید به دنبالش باشیم و رهبران سیاسی خود را بپرستیم و حق نقد نداریم؟! نه این‌ها برای عمل کردن است نه خلقِ دین و آیین جدید. نتیجه آزادی بیان و مطبوعات و آزادی احزاب و ... برای این است که حال ما را بهتر کند وضع جیبمان و زندگی‌مان را ارتقاء بخشد و الا می‌شود همان دعای همزاد!...مطلب پیش رو تلخیصی است از سرمقاله روزنامه حقیقت، این سلسله سرمقالات، ما را با خودمان بهتر آشنا می‌کند. که نسبت به صدسال پیش چه تغییری کرده‌ایم. پیش رفته‌ایم یا پس؟