برچسب:   "رد صلاحیت"

مجلس یازدهم در حالی به آخرین ماه های فعالیت خود نزدیک می شود که طی چهار سال گذشته در عمل به شعار های انتخاباتی نمایندگانش ناکام بود، وعده هایی که عموما حول مسائل اقتصادی می گشتند. در شرایطی که مشکلات معیشتی امان مردم را بریده، بازگشتشان به سمت صندوق رای، نیازمند زمینه‌ سازی‌ است که تایید صلاحیت چهره های محبوب جامعه از آن جمله بود. ماجرای تایید و رد صلاحیت ها حاشیه هر انتخاباتی است که با میزان مشارکت جامعه نسبتی مستقیم برقرار می کند. اراده ملت در گفت و گو با شمس الله شریعت نژاد، نماینده پیشین مجلس به بررسی این موضوع پرداخته که در ادامه می خوانید:

تندروها تلاش هم جانبه خود را به کار گرفتند تا زمزمه رد صلاحیت حسن روحانی به خبر قطعی رد صلاحیت تبدیل شود. اما رویکرد روحانی در مقابل این تصمیم شورای نگهبان چیست؟ تندروها به خواسته خود رسیدند و تعیین تکلیف های چند ماه اخیر برای شورای نگهبان، جواب داد و خواسته آنها عملی شد و صلاحیت حسن روحانی در انتخابات مجلس خبرگان رهبری تایید نشد.

بیشتر رد صلاحیت شدگان در ثبت نام نامزدهای انتخابات مجلس و خبرگان رهبری، از اردوگاه اصلاح طلبان و یا از طیف سیاسی میانه رو هستند، اما نام برخی از اصولگرایان مطرح نیز در این روند زمزمه شده است

روزهای گذشته نتایج بررسی اولیه نامزد ها در هیات های اجرایی منتشر شد. طیف وسیعی از چهره‌ های سیاسی میانه ‌رو و اصلاح ‌طلب در لیست رسمی رد صلاحیت شده ‌ها قرار گرفتند که نام چند نفر از نمایندگان فعلی مجلس نیز در میان آن ها دیده می شد. علی مطهری، نایب‌ رییس مجلس دهم و فرزند آیت ‌الله مرتضی مطهری یکی از مهمترین نام هایی بود که خبر از رد صلاحیت خود داد.

رد صلاحیت نامزد های نمایندگی مجلس که در هر دوره از انتخابات، نامزد های اصلاح طلب را نشانه می گرفت، این بار به طیف اصولگرا رسیده و در این دوره بسیاری از منتسبان به این نگاه سیاسی، موفق به اخذ تایید هیات اجرایی وزارت کشور نشدند.

در زمان پهلوی دوم، به خصوص از اواخر دهه چهل، مرسوم بود که اداره امنیت ساواک در مورد صلاحیت افراد در بسیاری از ادارات، تصمیم‌ گیری کند. دانشگاه تهران یکی از کلیدی‌ترین مراکز آموزشی کشور بود که ساواک نظری ویژه روی آن داشت و همواره در تلاش بود که نیروهای مورد تایید خویش را در آنجا، منصوب نماید

در سال‌های اولیه دهه 80 و به دنبال شکست‌های انتخاباتی اصلاح‌طلبان– به‌ویژه در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 – اصلاح‌طلبانِ بسیاری به دنبال راه چاره برآمدند. ناکارآمدی شورای هماهنگی احزاب اصلاح‌طلب، عملکردهای اشتباه دولتِ وقت، زیاده‌خواهی‌های احزاب و چند عامل دیگر منشأ این شکست‌ها شناخته شدند. لذا اصلاح‌طلبان ناگزیر در انتخابات 1392 متوسل به استراتژی جدیدی شدند (درخواست خاتمی از عارف برای کناره‌گیری). این استراتژی که البته با اغماض، می‌توان آن را یک استراتژی قلمداد کرد، گرچه کامل نبود اما توانست موفقیتی نسبی را برای جبهه اصلاح‌طلبی رقم بزند و اصلاح‌طلبان را پس از یک دهه، به پیروزی در یک انتخابات ملی برساند. در ادامه و تکمیل این مسیر در انتخابات سال‌های بعد – مجلس 94 و شوراهای 96 – مجدداً اصلاح‌طلبان توانستند علیرغم رد صلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح‌طلب، با ایجاد ساختاری به نام شورای عالی سیاستگذاری پیروزی انتخاباتی را در آغوش کشند و لیستی توافقی را با نام امید، راهی ارکان قدرت نمایند. گرچه این فرایند ایرادات بسیاری داشت ولی در حد خود توانست مشکل انتخاباتی اصلاح‌طلبان را رفع کند و خصوصاً نسبت به سال 1392 که تمام مسئولیت بر دوش خاتمی گذاشته شده بود، گامی هرچند کوچک اما روبه‌جلو محسوب می‌شد. پس از انتخابات 1396 و اعتراضات زیادی که به این ساختار شد و به‌ویژه با توجه به نتایج نه‌چندان مطلوبی که از لیست امید چه در مجلس و چه در شوراها شاهد بودیم، مجدداً اصلاح‌طلبان بر آن شدند تا برای ساماندهی به فعالیت‌های تشکیلاتی و انتخاباتی خویش طرحی جدید را درافکنند. در این یادداشت تلاش می‌کنیم که اندکی موشکافانه به واکاوی موضوع اصلاح‌طلبان و کنش‌های انتخاباتی ایشان، بپردازیم.