علی رفیعی 

سلام و وقت به خیر
تشکر می‌کنم از ارکان و برگزارکنندگان جلسه

در مورد ارتباط حزب با دولت پزشکیان، به هر حال واقعیت اینست که پیچیدگی‌هایی در اتباطات حزبی در کشور و سیاست ما وجود دارد، باید همه این اقتضائات و مناسبات را در نظر گرفت و نمیشود زحماتی که توسط دوستان حزبی کشیده شده را نادیده گرفت و کنار گذاشت و دنبال کسب نتیجه برای حزب در این انتخابات نبود. من شخصا هیچ امیدی به این انتخابات و خود جناب پزشکیان نداشتم. اما شاهد فعالیت دوستانی که بسیار تلاش کردند، بودم. از نظر من، حزب تعهدی دارد که حق تلاشهای این عزیزان را بگیرد و البته که این سهم‌خواهی نیست، بلکه حق‌خواهی است. معنا ندارد که آنهمه تلاش ستادی بدون هیچ حاصلی فراموش شود. در مورد اینکه برخی دوستان اشاره می‌کنند، حزب ما جاذبه‌ای ندارد، باید بپرسیم که در واقع کدام حزب در ایران کنونی جاذبه دارد؟ تقریبا اکثر فعالین سیاسی کم‌کم دارند به این نتیجه می‌رسند که با حزب در این مملکت نمی‌شود کار سیاسی کرد. کوچکترین انتقادی، کوچکترین اعتراضی برتابیده نمی‌شود. لذا در این شرایط، از قضا حزب ما در میان احزاب کشور دارای جاذبه است و وضعیت خوبی دارد. من قیاس می‌کنم کنگره‌های احزاب بزرگ اصلاح‌طلب را با کنگره‌های کنونی  این احزاب، که اصلا از نظر استقبال و مشارکت قابل‌مقایسه نیستند، پس این مشکل و مسئله خاص حزب ما نیست. حزب اراده ملت ایران در یک مقطعی که ما حتی رییس جبهه اصلاحات بودیم، از شورای هماهنگی خارج شد. علیرغم تمام انتقادات، کسانی که کنشگر مجرب سیاسی هستند و فضای سیاست در ایران را می‌شناسند، این حرکت حزب را یک حرکت شجاعانه تلقی می‌کنند.  از سوی دیگر واقعا جریان اصلاحات بشدت به محاق رفته بود و رفته است و مورد نقد است و آن چیزی که به نام جریان اصلاحات خوانده می‌شود، در حال حاضر دیگر محلی از اعراب ندارد. من پیشنهادم اینست که دوستان بیایند تا ما بجای تامل و بازگشت به مسئله‌ی خروج ما از اصلاح‌طلبان، به فکر پاسخ به مطالبات نسل جدید باشیم. به تمام مسائلی که در جامعه تغییر کرده، جواب مناسب بدهیم. ما در واقع کمبود روایت داریم. روایتی که بتوان جامعه و بویژه نسل جدید نه صرفا جوان، را با آن جذب کرد، نداریم. حزب بیاید و حرف جدید برای این گروه‌ها بزند. حرف جدیدی، پیام جدیدی. من اطمینان دارم که در چنین حالتی حزب می‌تواند دوباره فضای پرشور سیاسی را برانگیزد. مسئله دیگر اینکه ما باتوجه به متن قانون‌اساسی، مدام و مدام درخواست کنیم که حق اساسی ما برای تجمع و گردهم‌آیی به رسمیت شناخته شود. درحالیکه افرادی در این مملکت با تعداد بسیار بسیار کمتری با افکار تند و رادیکال در هر جا و مکانی که می‌خواهند تجمع می‌کنند و هر شعاری می‌خواهند سر می‌دهند. احزاب چرا از حق قانونی خود محروم می‌شوند؟  از نظر من ما علیرغم تمام موانع و مخالفت‌های جدی، روی این حق خود پافشاری کنیم.