رحیم حمزه 
در جهان سیاست، خودشیفتگی از سطح فردی فراتر می‌رود و می‌تواند به بخشی از ساختار حکومت‌ها تبدیل شود. این ویژگی، زمانی خطرناک‌تر می‌شود که در بستر چالش‌های اجتماعی و اقتصادی، حکومت به‌جای تمرکز بر حل مشکلات واقعی، بر ساختن و حفظ تصویری ایده‌آل از خود اصرار ورزد. بعد از رئیس‌جمهور مسعود و طرح ایده وفاق ملی، بسیاری امیدوار هستند که شکاف‌های اجتماعی و سیاسی کاهش یابد و فرصتی برای بازسازی اعتماد میان حکومت و مردم فراهم شود. اما وفاق، بیش از هر چیز نیازمند پذیرش نقد و ایجاد فضایی برای گفت‌وگوی واقعی است. در جامعه‌ای که سال‌هاست از نگاه یک‌جانبه به قدرت خسته شده، این پرسش مطرح است که آیا ساختارهای سیاسی می‌توانند از سایه خودشیفتگی خارج شوند و به‌جای حفظ یک تصویر بی‌نقص، به بازسازی اعتماد بپردازند؟
خودشیفتگی سیاسی اغلب با انکار مشکلات و تلاش برای کنترل روایت‌ها همراه است. چنین نگاهی، اگرچه ممکن است در کوتاه‌مدت به تثبیت قدرت کمک کند، اما در درازمدت مانع تحقق وفاق و همبستگی واقعی می‌شود. اگر پذیرش اشتباهات یا انعطاف در برابر نقد به‌عنوان تهدید تلقی شود، وفاق تنها به شعاری بی‌روح تبدیل خواهد شد.
رئیس‌جمهور مسعود با تأکید بر بازگرداندن روح همگرایی به جامعه، مسیری دشوار اما ضروری را انتخاب کرده است. اما برای اینکه این مسیر به سرانجام برسد، باید نشان دهد که حکومت قادر است به‌جای تمرکز بر حفظ اقتدار، صدای جامعه را بشنود. وفاق ملی تنها در سایه گفت‌وگو، شفافیت و اولویت‌دادن به نیازهای واقعی مردم امکان‌پذیر است.
امروز، بیش از هر زمان دیگری، نیاز به فاصله‌گرفتن از خودشیفتگی سیاسی احساس می‌شود. این تغییر نه‌تنها به ترمیم شکاف‌های اجتماعی کمک می‌کند، بلکه پایه‌های اعتماد عمومی را نیز تقویت خواهد کرد. اما تحقق این هدف، مستلزم آن است که حکومت نشان دهد آماده عبور از تصویرسازی و ورود به واقعیت است. تنها در این صورت است که می‌توان امید داشت که وفاق، از یک ایده به یک واقعیت ملموس تبدیل شود.