رحیم حمزه 

شوراهای شهر و روستا در ایران از مهم‌ترین نهادهای محلی هستند که بر اساس اصل هفتم و یک‌صدم قانون اساسی تشکیل شده و به عنوان نمایندگان مستقیم مردم وظیفه مدیریت امور شهری و روستایی را بر عهده دارند. نقش و جایگاه این شوراها در توسعه و مدیریت محلی شامل موارد زیر است:
1. تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی شهری و روستایی: شوراها در تعیین سیاست‌ها، برنامه‌ریزی برای توسعه و اولویت‌بندی پروژه‌های عمرانی نقش دارند. آن‌ها با شناسایی نیازها و مشکلات محلی، به اجرای طرح‌هایی مانند توسعه زیرساخت‌ها، مدیریت منابع طبیعی، و بهبود خدمات عمومی کمک می‌کنند.
2. نظارت بر عملکرد شهرداری‌ها و دهیاری‌ها: شوراها وظیفه نظارت بر فعالیت‌های شهرداری‌ها و دهیاری‌ها را دارند. این نظارت شامل بررسی بودجه، نظارت بر اجرای مصوبات و برنامه‌های توسعه، و کنترل بر هزینه‌کرد منابع مالی است. این کار از طریق تعامل و ارائه گزارش‌های منظم به شهرداری و دهیاری انجام می‌شود و به شفافیت مالی کمک می‌کند.
3. تسهیل مشارکت مردمی: شوراها پل ارتباطی بین مردم و دولت محلی هستند و نقش مهمی در افزایش مشارکت مردمی دارند. از طریق شوراها، مردم می‌توانند نظرات، پیشنهادات و نیازهای خود را به مقامات محلی انتقال دهند. این ارتباط مستقیم باعث بهبود کیفیت تصمیم‌گیری و پاسخگویی بهتر به نیازهای جامعه می‌شود.
4. تصویب و اجرای مقررات محلی: شوراهای شهر و روستا مسئولیت تصویب مقررات محلی را دارند که برای تنظیم و بهبود زندگی محلی ضروری است. این مقررات ممکن است شامل مسائل بهداشتی، ترافیکی، زیست‌محیطی، و حفظ اماکن عمومی باشند که به بهبود کیفیت زندگی شهروندان کمک می‌کند.
5. جلب سرمایه و حمایت از پروژه‌های محلی: شوراها می‌توانند با جذب سرمایه‌گذاری‌ها و کمک‌های دولتی یا بخش خصوصی، پروژه‌های اقتصادی و زیرساختی در شهر و روستاها را بهبود بخشند و به توسعه اقتصادی منطقه کمک کنند.
در مجموع، شوراهای شهر و روستا با مدیریت محلی و تصمیم‌گیری درباره موضوعات اساسی منطقه، نقش مؤثری در ارتقای سطح زندگی، توسعه پایدار و بهبود زیرساخت‌ها در شهرها و روستاهای کشور ایفا می‌کنند.