محمد بنی اسدی
استرس شغلی یکی از معضلات عمده‌ای است که امروزه نه تنها در سطح ملی بلکه در سطح بین‌المللی نیز توجه زیادی به آن شده است. سازمان‌های جهانی مانند سازمان بین‌المللی کار (ILO) و سازمان بهداشت جهانی (WHO) بارها نسبت به آثار منفی استرس شغلی بر سلامت جسمی و روانی کارگران هشدار داده‌اند. این سازمان‌ها استرس شغلی را به عنوان یکی از عوامل کلیدی کاهش بهره‌وری، افزایش غیبت‌های کاری، و حتی وقوع حوادث شغلی معرفی کرده‌اند.
از دیدگاه سازمان‌های بین‌المللی، استرس شغلی ناشی از عواملی مانند فشار کاری بیش از حد، انتظارات نامعقول از کارگران، عدم امنیت شغلی، و نبود حمایت اجتماعی در محیط کار است. این استرس نه تنها سلامت روانی کارگران را تهدید می‌کند بلکه به مرور زمان می‌تواند منجر به بیماری‌های جسمی همچون مشکلات قلبی، فشار خون بالا، و اختلالات خواب شود. این امر نیازمند توجه جدی کارفرمایان، دولت‌ها و جوامع بین‌المللی است.
برای پیشگیری از استرس شغلی، سازمان بین‌المللی کار توصیه می‌کند که کارفرمایان شرایط کاری را به گونه‌ای طراحی کنند که فشار روانی کارگران به حداقل برسد. ایجاد تعادل میان کار و زندگی شخصی، حمایت روانی از کارگران، و تأمین امنیت شغلی از جمله راهکارهای مهم در این زمینه هستند. همچنین، بهبود شرایط فیزیکی محیط کار مانند کاهش سروصدا، بهبود تهویه و تنظیم ساعات کاری می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی در کاهش استرس داشته باشد.
علاوه بر این، آموزش‌های منظم در زمینه مدیریت استرس، تقویت مهارت‌های ارتباطی، و ترویج فرهنگ گفت‌وگو در محیط‌های کاری نیز از دیگر اقدامات پیشگیرانه‌ای است که توسط سازمان‌های بین‌المللی توصیه می‌شود.