غلامرضا باقری
دولت چهاردهم نام وفاق ملی را برای خود انتخاب کرده است. این نام‌گذاری در پی انتخاباتی دوقطبی بین دو جریان سنت‌گرا و نوگرای جامعه، جالب توجه است. اگرچه بطور مشخص نمی‌توان پزشکیان را نماینده‌ی تمام‌عیار اردوگاه نوگرایان جامعه دانست ولی وعده‌ها و مطالبات پزشکیان مثل دسترسی آزاد به شبکه (اینترنت) و تنش‌زدایی با کشورهای غربی، همان خواست نوگرایان جامعه است.
وفاق اجتماعی و همبستگی اجتماعی دو مفهوم نزدیک به هم هستند که هر دو از عوامل پایداری و ثبات در جامعه بحساب می‌آیند. وفاق اجتماعی بیشتر بر توافق و هماهنگی ارزشی و نظری تاکید دارد و همبستگی اجتماعی به وابستگی‌ها و پیوندهای عملی افراد جامعه اشاره می‌کند.
پس از جنبش مهسا که تقابل نوگرایان با سنت‌گرایان جامعه شکل خیابانی پیدا کرد، حالا فرصت مناسبی پیش آمده است تا این دو جریان اجتماعی با کمک گفت‌وگو در جهت افزایش وفاق اجتماعی حرکت کنند.
بدون شک اولین و شاید مهم‌ترین ابزار ایجاد وفاق اجتماعی گفت‌وگو است. خوشبختانه در هفته‌های اخیر دو گفت‌وگوی مهم درباره مناقشات اجتماعی صورت گرفته است یکی گفت‌وگوی زیدآبادی و طائب درباره انتخابات 88 و دیگری گفت‌وگوی نصیری و موگویی درباره اعدام‌های سال 67.
یکی از موانع و تهدیدهای اصلی گفت‌وگو عدم مصونیت قضایی طرفین گفت‌وگو است. احضار زیدآبادی به دادسرای رسانه و همچنین مجرم شناختن عباس عبدی توسط هیئت منصفه‌ی دادگاه مطبوعات از خبرهای بدی است که باید برای آن فکری کرد. بدون شک اگر می‌خواهیم به گفت‌وگو در جامعه و افزایش توافق اجتماعی کمک کنیم باید مصونیت قضایی طرفین گفت‌وگو را تضمین کنیم.