علی مجدم
مردم از شرایط آموزش و پرورش گلایه دارند. مدرسه محیط مطبوعی برای پرورش استعدادهای دانش آموزان نیست.
در مدارس آموزش‌های تکراری، کسل کننده و اغلب شعارهای سیاسی دارد. محتوای کتاب‌های درسی ترویج تمایزهای جنسیتی و انواع نابرابری‌های اجتماعی است.
هفته دوم مهر است و حدودا 17 میلیون دانش آموز ایرانی عازم مدارس می‌شوند. 790 هزار دانش آموز بازمانده از تحصیل و 170 هزار معلم کم داریم.
در مدارس ما شادی و خلاقیت کمرنگ ، و موسیقی محدود و تفکیک جنسیتی مشهود است. این محدودیت‌ها از یک ایدئولوژی پیشا-مدرن برخاسته ولی این همه مخل رشد متعادل دانش‌آموزان و مغایر با نشاط و جاذبه‌های استاندارد یک محیط آموزشی است.
معلمان نیز با مشکلات معیشتی و منزلتی مواجه‌اند و میانگین عمومی عملکرد آموزشی دانش‌آموزان در مرز مردودی همگانی است!
در این میان وزیر آموزش و پرورش مکررا تاکید می‌کند که وظیفه اصلی وزارتخانه متبوع او ترویج نماز و مناسک مذهبی است، وظیفه‌ای که اساسا در شمار کارکردهای نهاد آموزش و پرورش تعریف نمی‌شود!
توسعه اما جز از طریق تجهیز و تقویت سخت افزاری و نرم‌افزاری مدارس میسر نیست. هنوز مداحان و فال‌گیران و واعظان و دلالان و... چندین برابر معلمان درآمد و نفود و اعتبار اجتماعی دارند؛ تا چنین است شمیم توسعه به مشام نمی‌رسد.