زهرا  کرد 
فهرست پیشنهادی مسعود پزشکیان و شورای راهبردی دولت چهاردهم، یکشنبه 21 مرداد منتشر شد. کهولت سن کابینه  با وجود چهار وزیر از دهه 30، سیزده وزیر از دهه40 و دو وزیر از دهه 50 در نگاه نخست به‌چشم می‌آید. 
مادامیکه چهره‌هایی از دهه شصت و هفتاد در کابینه پیشنهادی پزشکیان دیده نشود، فرصت‌دادن به جوانان و میدان‌سپاری به آن‌ها رویایی دست نیافتنی است. واقعیتی که نتیجه چهار دهه مدیریت یا به تعبیری سومدیریت کهنسالان بر این کشور به‌حساب می‌آید و در چهارسال آینده نیز امیدی به تغییرش نیست. به محاق رفتن زنان در کابینه‌ نیز داستان تکراری دولت‌های جمهوری اسلامی است. داستانی که مطلع خوشبینانه‌ا‌ش نوید حضور زنان در سطوح کلان تصمیم‌گیری است و پایانش مدیریت میانی و خرد در ادارات حاشیه‌ای! اما نکته قابل توجه این فهرست، جغرافیای محدود و معنادار وزرای پیشنهادی است. چرا که از میان  لیست 19 نفره وزا بیشترین فراوانی به ترتیب متعلق به شهر تهران( 4 نفر)، شهر مشهد( 3 نفر)، استان‌ آذربایجان شرقی(2 نفر)، استان همدان( 2نفر) و استان مازندران( 2 نفر) است. در این میان استان‌هایی نظیر اصفهان، خوزستان، خراسان جنوبی، گیلان و کهگیلویه و بویراحمد  با یک وزیر سهمی برابر از چینش کابینه داشته‌اند. اگر کمی به عقب بازگردیم، یکی از شعارهای پرطرفدار پزشکیان "ایرانی برای همه " بود‌. ایرانی که رئیس‌جمهورش مدافع استفاده از ظرفیت‌های بالقوه‌ای بود که به دلایل سلیقه‌ای و نه قانونی از خوان وزارت جمهوری اسلامی کنار گذاشته شده بودند در حالیکه کماکان با این چنیش و نگرش درمی‌یابیم  تحقق چنین شعاری در یک دوره چهار ساله امکان‌پذیر نیست؛ چرا که انتخاب و انتصاب وزرا منوط به تجربه مدیریتی کلان بوده و وقتی دهه‌های متوالی متخصصینی از اقصی نقاط ایران صرف فاصله از مرکز و تفاوت‌های نژادی و مذهبی از حلقه مدیریتی کشور کنارگذاشته می‌شوند به ناگهان و با چند شعار به پاستور راه پیدا نمی‌کنند. نکته قابل توجه دیگر حضور اشخاصی نزدیک به نهادهای نظامی و امنیتی در وزارت خانه‌های نیرو، آموزش پرورش و میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی است. حال باید دید مسعود پزشکیان با چنین ترکیبی درصدد رسیدن به کدام بخش از برنامه‌های شورای راهبردیش است؟