رحیم حمزه
مفهوم «تمرین دموکراسی» در بادی امر دلنشین می نماید اما باید توجه داشت کاربست آن در چه بستر و زمینه ای است. اگر دموکراسی را به معنای تحقق عینی جابجایی مسالمت آمیز در رأس هرم قدرت بگیریم، هر جابجایی مشابه دیگرگونگی، تشکیلاتی و غیر تشکیلاتی، سیاسی باشد یا نه، می‌شود با تخفیف و تقریب بدان نام تمرین دموکراسی نهاد. الان که در آستانه انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری قرار داریم شبیه این تمرین را شاهد هستیم.
فرصتی است برای همه که دموکراسی‌خواهی را به معنای واقعی به منصه‌ی ظهور برسانیم و تقابل اراده‌ها را به سمت تعامل سوق دهیم، به شرحی که در یادداشتهای قبلی شرحش گذشت.
شاید از این فرصت‌ها کمتر پیش آید، صرف‌نظر از دلیل یا علتش، آن‌چه پیش روی ماست و به عینه می‌بینیم مهم است ولاغیر. دره‌ی عمیقی که بین این اراده‌ها ایجاد شده و به نظر می‌رسد پر ناشدنی باشد ولی تصمیمات استراتژیکی مبتنی بر خیر عمومی از جانب هر دو اراده، مردم و نظام، می تواند این امر ناممکن را ممکن سازد و روح تازه‌ای بر کالبد تهی شده از امید جامعه بدمد و بیش از این چه می‌توان گفت و نوشت، باقی قضایا بر همه واضح و مبرهن است و شرحی است بی‌نهایت. فعلا شرایط اقتضاء می‌کند همه امیدوار باشیم، شاید خرداد پر حادثه دوره‌های قبل، این بار در تیرماه خود را نشان دهد، شاید!