مارسل پانیول یکی از موفق ترین چهره های ادبی سینمایی دوران طلایی سینمای فرانسه در دهه های 1920 تا 1940 است که با نمایشنامه هایی همچون زن ن‍ان‍وا، آقای توپاز، جاز و دختر مرد چاه کن و داستان ها و رمان هایی چون ژان دوف‍ل‍ورت و دختر چ‍ش‍م‍ه، افتخار پدرم، پ‍ی‍روزی پدرم، قصر مادرم و… در ایران نیز شناخته می شود.
پانیول در نمایشنامه دختر مرد چاه کن که زمان وقوع آن، اندکی پیش از آغاز جنگ و در بحبوحه آشوب و کشمکش های سال 1939 است؛ همانند بسیاری از دیگر آثارش، از فولکلور جنوب فرانسه الهام گرفته است.
نویسنده از یک سو، به تعریف گوشه ای از زندگی دختری شهرستانی می پردازد که گر چه در کودکی و نوجوانی از تعلیم و تربیت خوبی برخوردار بوده، اما در آستانه جوانی گرفتار عشقی آنی شده و ناخواسته مشکلاتی را برای خود و پدرش به وجود می آورد.
از سوی دیگر فضای کشور فرانسه را در اولین ماه های شروع جنگ به تصویر می کشد و به موضوعاتی چون بسیج مردم، احساسات عامه نسبت به جنگ و اعلان شکست فرانسه در جنگ می پردازد. همین تمرکز باعث شده تا با وجود شکل گیری داستان در سال های بحبوحه جنگ جهانی، عنصر جنگ به حاشیه رانده شود و در عوض عناصری چون روابط اجتماعی، رویارویی طبقات اجتماعی با هم و تقابل فرهنگ روستایی شهری بیشتر برجسته شوند و این نه به خاطر عدم اهمیت جنگ و حواشی آن برای مارسل پانیول، بلکه از جهت میهن دوستی و پاسداری از صلح اجتماعی در چهارچوب منظومه فکری وی است.
در این نمایشنامه مفاهیم عمیق انسانی چون عشق، وفاداری و صلح در مواجهه با روی تاریک خصائل انسانی مورد توجه قرار می گیرد و علیرغم سقوط مقطعی قهرمان زن داستان، شاهد رشد و پختگی او از خلال گمشدگی و ابهام هستیم.