زهرا کرد 
در دی ماه دودآلود و نه چندان سرد امسال، پس از 17 ماه دو خبرنگار تاریخ ساز ایران به قید وثیقه های سنگین آزاد شدند. قهرمانانی که قلم( اسباب کارشان) عاملی بود که حَضَر چند صد روزه شان را سبب شد و 24 دی  با دسته گل هایی از نرگس به آغوش عزیزانشان بازگشتند. در واقع با دیدن این دسته گل ها می توان به یکی از ماهیت های جوامع درگیر جبر و دیکتاتوری که همان تغییر معنای واژگان است پی برد. مثلا گل نرگس در ادبیات و فرهنگ عامه  تا سال گذشته معنی دیگری داشت، اما پس از وقایع مهسا امینی به مانند ده ها مفهوم تغییر یافته دیگر هویت متفاوتی یافت. گل نرگس به واسطه حضور محدود و البته فصلی اش از میانه پاییز تا پایان زمستان می روید؛ در سال گذشته این رویش با آزادی زندانیان اعتراضات  مهسا همزمان شده بود و با بررسی عکس های زندانیان سیاسی می توان به حضور خاطره ساز این گل موسمی پی برد.  در جوامع کوتاه مدتی چون ایران، از آنجاییکه تمامی مفاهیم و مسائل از محیط زیست، نان، هوا، آب، شادی، غم، فوتبال، آب بازی در پارک همه و همه یک کنش و واکنش سیاسی تلقی می شود، تغییر واژگان نیز از این قاعده تبعیت می کند. مثلا در این ساختار معنی واژه اذان نه به معنی اذن و نیاز با پروردگار، که به معنی مرگ برای زندانیان محکوم به اعدام و به تبع آن جامعه ای است که سوگوار و بیزار از این اتفاق هستند. و یا در روزهایی که ماسک زدن جنبه عمومی ندارد، حجاب بان های مترو با استتار خود در پشت ماسک، معنای ناامنی را به واژه ماسک الصاق می کنند. واژه هایی نظیر تلویزیون و رسانه ملی از معنای خود تهی شده و تنها زمانی که صحبت از تزویر و چپاول حقوق ملت به عمل می آید این دو واژه قابل استفاده هستند. این دگرگونی واژگان به همینجا محدود نشده و به ساحت خصوصی تری از زندگی هم رخنه کرده است.این روزها به دلایل متعدد اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی شاهد معانی متفاوتی از تعهد در زندگی شهروندان هستیم. زندگی های تک نفره، خانواده های از هم گسیخته، روابط موازی و… که حاکمیت با همه تلاشش سعی در نادیده گرفتن چنین تغییراتی است. با این شرایط بهتر است ضمن یادداشت و ذخیره معانی واژگان سعی در حفظ آنها بکنیم، چرا که با این روند شاید در آینده ای نه چندان دور معنی واژه ای نظیر وطن برایمان دور از انتظار باشد.