این هفته از طرف خانه احزاب ایران جلسه ای با عنوان "انتخابات و احزاب" برگزار گردید. در این جلسه مسعود خادمی سخنگوی حزب اراده ملت ایران سخنرانی ایراد نمودند که در این شماره نشریه اراده ملت آنرا به عنوان جایگزین سخن سردبیری آورده ایم.
ابتدا تشکر و قدردانی میکنم از همه‌ی برگزارکنندگان این نشست. ولی کاش این جلسات مشترک احزاب با مدیران اجرایی زودتر برگزار می‌شد که لااقل حرفهای احزاب را برای اثربخشی در تایید صلاحیت لحاظ می‌کردند
عدم مشارکت، ناشی از نارضایتی عمومی واقعی است و نارضایتی واقعی راهکار واقعی لازم دارد و با توصیه عملی نمی‌گردد.
در جوامع مدنی و توسعه یافته هرم قدرت از شکل سنتی خارج شده و حاکمیت در راس قرار گرفته، احزاب و نهادهای مدنی به عنوان کنشگران حوزه عمومی توانمند میان حاکمیت ومردم جامعه قرار دارند و خواسته‌ها و مطالبات جامعه را به صورت مسالمت آمیز و به دور از خشونت اولویت بندی کرده، تحقق آنها را به نمایندگی از جامعه از حاکمیت خواستارند.
امروزه بر هیچ صاحب نظری پوشیده نیست که احزاب توانمند که اتفاقا منتقد حاکمیت خواهند بود می‌توانند، هزینه‌های حکمرانی را برای رسیدن به حکمرانی مطلوب کاهش دهند.
در تمامی نظام‌های سیاسی اختلاف میان مردم و حکومت امری اجتناب ناپذیر است ولی برای جلوگیری از عمیق‌تر شدن شکاف بین حاکمیت و مردم، احزاب سیاسی نقش مهمی ایفا میکنند.
آنچه که احزاب از متولیان امر انتخابات و نظام سیاسی کشور انتظار داشتند تسهیل در امر مشارکت احزاب در انتخابات است.
متاسفانه قانون انتخابات نتوانسته است جایگاه واقعی احزاب را به خوبی تبیین کند و فعالیت حزبی در عمل، نکته‌ی منفی در کارنامه افراد تلقی می‌گردد.
در جامعه‌ای که حاکمیت، احزاب و نهادهای مدنی را تضعیف میکند و مجال رشد و بالندگی را از آنها میگیرد و آنها از مرجعی فکری جامعه خارج میشوند، جامعه به ناچار سراغ جایگزین می‌گردد و سلیبریتی‌های حوزه های مختلف هنری و ورزشی کارکرد سیاسی پیدا میکنند و این موضوع در کنار سایر موضوعات حوزه عمومی از جمله وضعیت اسفبار اقتصادی و نحدودیت آزادیهای مدنی عامل مهمی برای توسعه نایافتگی را فراهم میکند.
اگر دیوار بی‌اعتمادی بین حاکمیت و احزاب سیاسی خصوصا احزاب اصلاح طلب فرو بریزد و منتقدان فرصت عرضه‌ی دیدگاه‌های خود را به مردم داشته باشند، مردم نسبت به بیان مطالبات از طریق صندوق رای امیدوارتر میشوند در چنین شرایطی شکاف‌ها و چالش‌ها و در نهایت بحران‌های اجتماعی فروکش کرده و یا به صورت مسالمت آمیز از طریق احزاب با حاکمیت فیصله پیدا میکند و هر کجا که مردم از صندوق رای و انتخابات ناامید و راه اصلاحات بسته شد، مردم خواسته های خود را از طریق غیرمسالمت آمیز و همراه با خشونت پی گیری میکنند.
مادامی که انتخابات به صورت حزبی و مشارکت احزاب جدی گرفته نشود و کاندیداهای حزبی در هیاتهای اجرایی و نظارت شورای نگهبان رد صلاحیت میشوند، تنوع و تکثر دیدگاه‌های سیاسی اجازه حضور در حوزه انتخابات را ندارند و عدم توجه به نارضایتی گسترده در سطح جامعه از وضع موجود، انتظار مشارکت بالا در امر انتخابات به طنز تلخی شبیه است که در دوره یازدهم مجلس شورای اسلامی و انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم دیدیم.
لذا به عنوان توصیه و راهکار کوتاه مدت، پیشنهاد میشود، تا قبل از اینکه فرصت به فرجام برسد هیاتهای محترم نظارت شورای نگهبان رد صلاحیت شدگان حزبی و فعالان سیاسی سلایق مختلف دارای پایگاه رای را به رقابت انتخابات برگردانند و رد صلاحیت را صرفا به موضوعات عینی و جرائم خاص مصرح در قانون محدود نمایند.
راهکار دوم که به صورت میان مدت است اصلاح قانون انتخابات و ایجاد امتیاز برای فعالیت سیاسی در قالب احزاب.
سوم اینکه شورای نگهبان صلاحیت افراد را برای انتخابات به احزاب بسپارد زیرا احزاب سیاسی برای رشد و حفظ و گسترش پایگاه اجتماعی خود، ابزار کار صلاحیت کاندیداهای حزبی را پیدا میکند با انجام این امور به فضای سیاسی کشور شور و نشاط و رابطه تضعیف شده حاکمیت و مردم را بهبود و کشور به خیر عمومی نزدیک و در مسیر توسعه قرار میگیرد.