The Great Debaters
کارگردان: دنزل واشینگتن
بازیگران: دنزل واشینگتن، فارست ویتاکر، نیت پارکر
محصول: 2007
داستان این فیلم پیرامون ماجرای یک گروه مناظره‌کننده ی دانشجویی در سال 1935 است. ملوین تولسن با بازی دنزل واشنگتن سرپرست این گروه است. او شخصیتی نیکوکار، نترس و خودرأی دارد که فعالیت‌های تُند سیاسی نیز دارد.
این گروه، مناظره‌های نفس‌گیری با تیم‌های مناظره‌کننده ی دانشگاه‌های دیگر برگزار می‌کند و در این مسیر توجه بیننده را به سمت مشکلات، تبعیض‌ها و ظلم‌ها علیه سیاه‌پوستان در آن دوره جلب می‌کند. اوج این مناظره‌ها مناظره‌ای با تیم دانشگاه هاروارد با موضوع «نافرمانی مدنی مسالمت‌آمیز درمقابل حاکمیت قانون» است.
این فیلم بر اساس داستان واقعی ملوین بی تولسون و تیم مناظره‌ی او در دانشگاه ویلی ساخته شده است.
این نامزد بیش از 10 عنوان جایزه از جمله بهترین فیلم درام گلدن گلوب در سال 2008 و برندۀ بیش از 11 عنوان از جوایز جشنواره‌های فیلم از جمله برنده جایزۀ بهترین 10 فیلم برتر انجمن منتقدان فیلم آفریقایی-آمریکایی با رتبۀ 1 شده است.
این فیلم دیالوگ‌محور به موضوعی اجتماعی و مهم اشاره دارد و کارگردان آن با بازی گرفتن از بازیگران نه چندان معروف، دیالوگ‌های جذاب و عمیق، استفاده از یک داستان قوی، فیلم‌برداری حرفه‌ای ، فیلمی تماشایی و احساسات برانگیز خلق کرده است.
حتماً جملۀ: «تاریخ تکرار خواهد شد.» را شنیده‌اید. اگر هنوز به این جمله اعتقاد ندارید، شاید لازم باشد این فیلم را ببینید و مطمئن باشید، هیچ بی‌قانونی‌ای دوام نخواهد آورد، و هیچ ظلمی، تا به ابد پایدار نخواهد ماند. تنها راه، مبارزه ی اجتماعی است.
فیلم “مناظره کنندگان بزرگ”، مبارزه مدنی و بدون خشونت را به خوبی به تصویر کشیده است. مبارزه‌ای که در آن، عقلگرایی، استدلال همراه با مدارک، مدعای آن را نه یک واقعیت خیال‌پردازانه، بلکه به یک حقیقت انکار نشدنی تبدیل کرده است.
هدف پروفسور ملوین تلسون، سرپرست این گروه دانشجویان، تقویت روحیه مناظره‌گری و بحث‌های سازنده پیرامون مسائل مهمی است که جامعۀ آن زمان آمریکا با آن دست‌وپنجه نرم می‌کرده.
این گروه در موضوعاتی چون «کمک هزینه بیکاری باید بعد از اتمام افسردگی پایان یابد.» و یا «سیاه‌پوستان باید در دانشگاه‌های ایالت پذیرفته شوند.» با رقبای قدرش به مناظره پرداخته. در پایان این مناظره ها که بین دو گروه مناظره از دو دانشگاه مختلف شکل می‌گیرد هیات داوری ای وجود دارد، برندۀ مناظره را اعلام می‌کند.در واقع، موضوعات این مناظره ها نیست که فیلم را جذاب‌تر می‌کند، بلکه دلایلی که هر تیم مناظره‌کننده آن را دنبال می‌کند و سعی دارد مدعای خود را تبیین کند، نقش به سزایی در هرچه زیباتر شدن این فیلم دارد. ما حتی در کنار این فیلم، نحوۀ درست مناظره کردن را آموزش می‌بینیم و به داشتن داورانی منصف برای زعامت مجامع علمیمان غبطه می خوریم.
حضور احزاب و تفکرات گوناگون در یک جامعه، به شرطی که به همۀ آن‌ها تریبونی اختصاص داده شود، در نهایت منجر به پیشرفت و شنیده شدن طیف‌های مختلف جامعه می‌گردد. در این صورت، دیگر فرقی نمی‌کند شما کارگری باشید در هفت‌تپه که به مشکلات معیشتی اعتراض دارید، و یا جزو صنف دانشجویان تشکل دانشگاه‌تان باشید که در صدد اصلاح قانون حجاب است. شما می‌توانید از طریق حزب، سندیکا یا مجمع صنفی، همراه با طیفی از همفکران خود با تاثیرگذاری در سیاست‌های کلان کشور، در جهت بهبود شرایط بکوشید.
دانشجویان تاثیرگذارند. در این جمله شکی نیست. “مناظره‌کنندگان بزرگ”، هدف مهمی را نشانه رفته است و به ما نشان می‌دهد که فعالیت دانشجویان، در بهبود شرایط تاثیر شگرفی خواهد گذاشت. فقط تصور کنید که اگر در هر یک از دانشگاه‌های ایران، یک گروه مناظره داشتیم و در طول ترم تحصیلی، مسابقاتی تحت عنوان مناظره در باب موضوعات مهم جامعه شکل می‌گرفت که نظر اصحاب رسانه و شبکه‌های اجتماعی را به خودش جلب می‌کرد، چه تاثیر مثبتی می‌توانست داشته باشد. تاثیری که چنین آزادیهای دانشجویی در رشد فردی و جامعه می‌گذارد، قابل کتمان نیست.
فیلم”مناظره‌کنندگان بزرگ”، شاید برای ما تنها یک فیلم نباشد، یک حسرت باشد. حسرت اینکه کاش امکان گفتگوی برابر و آزاد، و البته اراده ی آنرا داشتیم و با گفتگو و عقلانیت بر مشکلاتمان غلبه می کردیم.