حسن اسدی  
همین دو ماه پیش بود که اوضاع داخلی اسراییل از محل سخت سری نتانیاهو در بحث اصلاحات قضایی چنان به هم ریخت که کسی فکر نمی کرد این کشور بتواند از این مهلکه جان به سلامت ببرد، اما بحران حاصل از تهاجم حماس همه چیز را در اسرائیل به حال اولش برگرداند و از جمعیتی متفرق، مردمانی هم آوا و هم گرا ایجاد کرد.
آیا این نمی تواند برای ما یک درس آموزنده باشد تا با کنار گذاشتن برخوردهای سلیقه ای و یا مبتنی بر منافع فردی و فرقه ای، آن هم در شرایط بحرانی و سخت موجود، ملتی متحد ایجاد کنیم؟ مسلم است که می توان، ولی به شرط آنکه سخت سران در داخل کشور ما هم به این ادراک برسند که در جهان امروز ملتی که در بین خود شکاف عمیقی حاصل از خود خواهی گروهی و بی تفاوتی عمومی ایجاد کند، به سرعت به طعمه ای برای آنهایی که منافع خود را با چراغ جستجو می کنند تبدیل خواهد شد.
سخت سران کشور ما در زمره کسانی هستند که به خاطر دستمالی قیصریه را به آتش می کشند و در به کرسی نشاندن نیت خود لحظه ای درنگ نمی کنند. برای نمونه به روند انتخابات پیش رو عنایت کنید. با کمی تامل در این نکته که مگر نمایندگی مجلس و یا حتی خود مجلس در متن تحولات اجتماعی و یا تصمیم گیری های کلان دارای وزنی تعیین کننده است یا نه؟! به این پرسش پاسخ دهید که آیا حکومت نمی تواند با واگذاردن همین موجودیت بی تاثیر به کسانی که نگاه انتقادی به موضع تصمیم گیری ها دارند آنها را مشغول در کاری کند که امکان ایجاد تفاهم در بسیاری از مسائل را برای گروه های مختلف فراهم می کند؟
اجازه بدهید تا موضوع را کمی باز کنم. در قانون اساسی و تعابیر بزرگان آمده که: "مجلس باید در راس امور باشد" اما امروز با تشکل هایی چون نشست های سران قوا، مجمع مصلحت، شورای نگهبان و بالاتر از همه آنها نهاد رهبری؛ تمامی تصمیمات کلان و تاثیر گذار خارج از مجلس گرفته می شود. در موارد بسیاری مجلس از تصمیم گیری و حتی نظارت بر اجرا کنار گذاشته شده است. در عمل مجلس به نهاد و مجموعه ای فاقد صلابت و بی تاثیر تبدیل شده است تا جایی که می شود گفت مجلس اساسا فاقد کمترین تاثیر در شکل گیری و روند جاری تحولات شده است.
خب در چنین شرایطی چه نیازی به این هست که این محل گپ و گفت فاقد اعتبار را با این میزان حساسیت تحت نظر بگیریم و اجازه ندهیم کسی خارج از مجموعه یک دست و خالص شده یک تفکر و نگاه سیاسی بدان وارد شود؟!
البته باید در عین توجه به جایگاه و موقعیت مجلس به حساسیت های موجود در منطقه، تجمع نیروهای نظامی قدرت های جهانی، وحدت و اتفاق ممالک منطقه برای خارج کردن ایران از بازی قدرت در منطقه و حتی حذف فیزیکی حکومت را به این تحلیل اضافه کنیم و بدانیم که شرایط ما اگر حساستر از شرایط اسراییل قبل از بروز حمله حماس نباشد، شرایطی در همان حد است. البته با این تفاوت که نیروی روبروی اسراییل حماس بود و نیروی روبروی ما تقریبا تمام جهان است. آنگاه با این واقعیت بسیار تلخ روبرو می شویم که باید همه نخبگان و فرهیختگان مملکت تصویری روشن از شرایط موجود منطقه و جهان کسب کنند و اوضاع پر کشمکش داخلی مورد توجه قرار بگیرد که شرایط امروز ایران توان تحمل هیچ ریسکی را ندارد.
اگر اتفاقی در حد درگیری اسراییل با نیروهای مقاومت در میان ایران و قوای موجود در منطقه صورت بگیرد چیزی از منابع مادی و انسانی کشور باقی نخواهد ماند و در آن حالت دیگر مهم نیست که از محل قدرت نظامی ما به اسرائیل و متحدان غربی اش خسارتی رسیده و اشغالگران فلسطین نابود شده اند یا نه؟!
این نکته مهمی است که متاسفانه مسئولان ما به آن توجه ندارند، از نظر آقایان مهم این است که هیمنه آمریکا و متحدانش در منطقه فرو بریزد و دیگر مهم نیست که آیا پس از اتمام درگیری در این سو چیزی می ماند یا نه؟!