در سخن سردبیری این شماره نگاهی داریم به جنگ رخ داده بین حماس و دولت اسرائیل در هنگامه دریافت جایزه صلح نوبل توسط یک زن ایرانی. علاوه بر این نگاه کوتاهی خواهیم داشت به بازی های آسیایی 2023.

1
روزهای طوفانی در سرزمین مقدس
در ابتدای هفته جاری حمله برق آسای تشکیلات حماس به اسرائیل در وسعتی باورنکردنی همه را در بهت فرو برد. شکل حمله، وسعت آن و تبعات احتمالی اش باعث شد که در همین مدت کوتاه، تحلیل ها و گمانه زنی های فراوانی در رابطه با این پدیده بیان و نوشته شود.
دولت متاخر اسرائیل که به دلایل مختلف دست بالا را در مسائل چند سال اخیر بین اسرائیل و اعراب و بعدا اسرائیل و فلسطینیان داشته؛ کمتر تلاشی برای ایجاد یک صلح عادلانه و پایدار انجام داده است و جنگ رخ داده دقیقا ناشی از این بی عملی و افراطی گری دولت اسرائیل است.
دولت اسرائیل هیچگاه این مسئله بدیهی را نپذیرفته که در دوران مدرن دیگر نمیتوان یک ملت را نابود کرد و از این رو لازم است تن به صلحی منصفانه و عادلانه با طرف فلسطینی بدهد و این تنش بی پایان را پایانی شایسته رقم زند. دولت نتانیاهو در تمام بزنگاه هایی که میتوانست در راستای صلح گام بردارد، برعکس عمل کرده و به دنبال زیاده خواهی و غنیمت ستانی رفته است.
از این رو جنگ واکنش ناگزیر مردمی است که سالهای مدید تحت تبعیض و استعمار قرار گرفته اند. تمام مداخلات جهانی و نصایح بشر دوستانه نیز در این سال ها به علت خصلت نژادپرستانه و افراطی گرایانه دولت نتانیاهو بی ثمر مانده است و همین موضوع در طرف دیگر ماجرا به افراطی گری و تندخوئی دامن زده است.
مطمئنا حماس و گروه های مشابه نماینده تمام مردم غزه نیستند، اما در شرایط فعلی و با توجه به عملکرد دولت نتانیاهو، ناگزیر این گروه ها در بین اهالی غزه و فلسطین، دست بالا را خواهند داشت. 
گرچه عده ای گمان می کنند شاید اینگونه جنگ ها پایانی بر داستان باشند، اما تاریخ نشان داده که خشونت، خشونت می آفریند و مثل زخمی هر بار از جای دیگری سرباز می کند. تا وقتی که ما حقوق پایه همه انسان ها را به رسمیت نشناسیم و تبعیض را به کمینه ترین حالت آن نرسانیم، این داستان و جنگ ها ادامه خواهد داشت. 
اما یک نکته در مورد حماس. در نبرد بین دو گروه با قدرت نامتوازن، گروه ضعیف تر نباید برای پیروزی در زمین حریف خویش بازی کند. بازی در زمین حریف شکست حتمی را در بر دارد. در این نبردها گروه ضعیف تر باید خلاقانه، هوشمندانه و زیرکانه زمین بازی خویش را طراحی کند و پایدار و مستمر بر بازی اش پای فشارد. جنگ سخت افزاری در برابر ارتش تا دندان مسلح اسرائیل، بازی در زمین اسرائیل است.

2
آکادمی نوبل جایزه صلح خود را به نرگس محمدی تقدیم کرد
نرگس محمدی دومین زن ایرانی است که به افتخار کسب جایزه صلح نوبل نائل آمده است. او سالهاست که در راستای تحقق حقوق زنان و شهروندان تلاش می کند و ناگزیر در این مسیر رنج و محنت بسیاری را متحمل شده است. طبیعی است که مشابه هر کنش گر مدنی و سیاسی، وی نیز از خطا و اشتباه بری نبوده، ولی روند کلی حرکتش و تاکید وی بر مبارزه بدون خشونت ستودنی است.
نرگس محمدی هیچگاه نیروی سرویس های اطلاعاتی بیگانه و عامل خارجی نشد، او همواره بر اساس استنباط و تحلیل اش از شرایط خود، مردم و کشورش؛ بر آرزوها و آرمان‌ ها پافشاری کرده و مستمر در این راه کوشیده است.
تاکید وی بر حقوق فردی شهروندان خصوصا زنان و حقوق سیاسی و اجتماعی تمام ساکنین ایران، از وی چهره ای خاص ساخته است که میبایست ارج نهاده شود. افسوس که دولتمردان و حاکمیت قدر افرادی چون او را نمی دانند و وی را مجبور کرده اند، سالهای زیادی از عمر سیاسی و اجتماعی اش را در زندان بگذراند. 
امیدواریم که این جایزه بتواند چشمان بسیاری را به این حقیقت باز کند که ما یک زمین داریم و همه بی هیچ استثنا و تبعیضی، حق داریم سهمی از آن داشته باشیم. همه یک کشور داریم و همگی حق داریم در تعیین سرنوشت آن دخالت کنیم. کسی از ما، محق تر از دیگری نیست. کسی از ما نباید خود را تافته ای جدابافته بداند. ایران برای همه ایرانیان است.

3
زنان نیمی از جامعه هستند
در میان همه افت و خیز های سیاسی اجتماعی کشور، مسابقات آسیایی هوانگژو چین با موفقیت ورزشکاران ایران، برای دو هفته بخش بزرگی از مردم را فارغ از دیدگاه های سیاسی و مذهبی در یک راستا گرد هم آورد.
البته قبل از پرداختن به موضوع ایران، توجه شما را به حرکت آرام و رو به رشد هند جلب می نمائیم که به شایستگی در رتبه چهارم آسیا قرار گرفت و دیری نخواهد پائید که جایگاه دومی آسیا را از آن خود نماید. امیدواریم که بعدا فرصتی باشد تا بیشتر در مورد مدیریت سیاسی اجتماعی هندوستان بنویسیم.
اما در باب کاروان ورزشی ایران. ورزش ایران در 13 سال پیش با سقوطی تدریجی از رتبه چهارم آسیا به رتبه هفتم بسنده کرد و چشم انتظار روزهای بهتر و شکوفایی بیشتر باقی ماند. اما در این میان زنان ورزشکار ایران در هوانگژو خوش درخشیدند. ایشان نه تنها توانستند 17 مدال دوره قبل را حفظ کنند بلکه با کسب 31.5 درصد کل مدالهای کاروان ورزشی ایران توانستند بهترین رکورد تاریخ خود را به دست بیاورند.
زنان ایران در حرکت تدریجی خویش برای پیروزی و به روزی این بار نیز توانستند گام بلندی بردارند و به تمام نسل های قبل و بعد خود نشان دهند که چگونه می توانند دنیا را تغییر دهند. از سهم 5 درصدی 20 سال پیش تا رسیدن به سهم 30 درصدی، راه زیاد و البته دشواری طی شد و این موفقیت به سختی به دست آمده است. 
سهم زنان در سیاست حزبی اکنون حدود 5 درصد است. ما خوشبین هستیم و تلاش می کنیم و امیدوار شده ایم که بسیار زودتر از آنچه گمان میورزیم و گمان میورزند، این نقش افزایش یابد و شعار: “زنان نیمی از جامعه هستند” تحقق عینی بیابد.