حسن اسدی 
بدون‌تردید در یکی از سیاه‌ترین دوران‌های سیاسی ایران در موضوع تحلیل از موقعیت به سر می‌بریم سیاه‌ترین از آن جهت که حاکمیت بدون اشاره به این نکته که محصول روشنش چیست و چه تأثیری در سرنوشت مردمان دارد مخاطبان خود را از مجرای مغلطه اغراق و دوگانه سازی از یک پدیده گمراه می‌کند تا از قبول مسئولیت در قبال اتفاق‌هایی که می‌افتد و منجر به بروز تهدید علیه منافع ملی می‌شود مصون بماند. 
همان گونه که دوستان مستحضرند در شرایط فعلی جهان آنجا که صف‌بندی‌ها دقیقاً بر مبنای تشخیص منافع ملی و ابرام بر تأمین و تحقق آنها به انجام می‌رسد و در هیچ‌جایی و توسط هیچ دولت با برنامه و آینده نگری منافع ملی به اما و اگر و شاید و احتمال سپرده نمی‌شود آنچه که از سوی دستگاه حاکمه ما به وقوع می‌پیوندد در عمل اقدامی است که به هیچ‌عنوان بر محوریت منافع ملی ما شکل نمی‌گیرد و استوار نمی‌گردد. 
خوب در چنین شرایطی مأموریت حزبی که خود را موظف می‌داند که در برابر بازی با منافع ملی سکوت نکند و بی تفاوت نباشد باید بر این محور استوار گردد که ابتدا با ارائه تحلیل‌های مبتنی بر واقعیت‌های موجود داخلی و خارجی (منطقه‌ای - جهانی) ابزارهایی چون مغلطه را که از طریق به‌کاربردن بحثی بی ربط با موضوع، لباس تمثیلی نادرست و بازی با احساسات مخاطب سعی می‌شود تا واقعیتی ناشناخته بماند؛ و یا مصلحت با این بهانه که در موضوع با اهمیتی با این عنوان که اگر این موضوع منتشر شود ممکن است آبروی مسئولی برود و یا خدشه‌ای بر نظام وارد آید؛ و یا اغراق که با بزرگ‌نمایی دست آوردی و یا حضور در موقعیت بسیار خطرناکی به ابزاری تبدیل می‌شود که حکومتیان از طریق به کار بردن آن مانع از گردهمایی و بیان مطالبات دقیق و حیاتی جامعه می‌شوند؛ و یا دوگانگی که با برجسته کردن و ترویج دیدگاه مثبت از پدیده‌ای که منفی است ولی می‌شود با مثبت نشان دادن آن اهداف پیدا و پنهانی را دنبال کرد و یا باور و ذهنیت خاصی را به مخاطب تزریق کرد تا در لوای آن او متوجه نشود که چه بر سرش رفته و می‌رود؛ معرفی و از کار بیندازد تا در گام بعدی بتواند مانع از توفیق دستگاه تبلیغاتی حکومت شود که خود را موظف می‌داند آنچه را که سیستم می‌خواهد به مردمان القا کند. 
باید به‌خاطر داشت که انفعال در این مأموریت باعث می‌شود تا مردم با تبدیل شدن به ابزار اقدام و عمل حاکمیت خود با دست خود منافع ملی را نابود سازد ممکن است مسئولان و هواداران حزب عنوان بدارند که دست زدن به چنین اقدامی و یا ارائه تحلیلی به این سبک می‌تواند هزینه‌هایی را بر حزب تحمیل کند و این ترس را به‌دنبال داشته‌باشد که با ورود در چنین میدانی خود را در مقابل حکومت قرار می‌دهیم اما این عزیزان باید به‌خاطر داشته‌باشند که در مقطع و موقعیت کنونی شرایط حاکم بر جامعه چنان بغرنج و در هم است که اگر حزب به این مأموریت دست نزند و یا وارد در این چالش نشود در فردای تاریخ گواهی بر درستی اعمال خود نخواهد داشت. 
برای نمونه آنچه که همین‌که در خصوص ورود و حضور در پیمان‌هایی چون شانگهای و بریکس مطرح می‌شود و به بوق‌وکرنا گذاشته می‌شود که می‌توانیم از طریق ورود در آنها تحریم‌های آمریکا را بی‌اثر بسازیم نمونه بسیار زنده‌ای از دوگانه سازی می‌باشد که در آن از طریق سخنان بی پایه‌ای که مسئولان ارائه می‌دهند مجموعه‌های گول‌زنکی چون بریکس و یا شانگهای بیهوده بزرگ نشان داده می‌شوند و با بیان نکات منفی از ارتباط با آمریکا و تأثیری که این ارتباط در استقلال اقتصادی جامعه می‌تواند داشته‌باشد داشتن ارتباط با آمریکا منفی جلوه داده‌می‌شود تا کسی جرئت طرح سؤال و یا حمایت از آن را نداشته‌باشد و یا زمانی که مسئولان از دست آورده‌ای موشکی سخن به میان می‌آورند و آنها را مایه امنیت ملی ما معرفی می‌کنند به‌نوعی دست به تبلیغات اغراق آمیزی می‌زنند که در پوشش آن مخاطب یادش می‌رود که با صرف هزینه‌های سنگین و تمرکز شدید و غیر لازم همه دستگاه مالی در موضوع صنعت نظامی دیگر امور جامعه فراموش می‌شود و تازه خود این رهآورد‌ها هم در شعاع فقر و نداری ملی گم می‌شوند و تأثیری در امنیت داخلی و منطقه‌ای نمی‌گذارند و قص علی هذه. عزیزان من نمی‌گویم حزب به‌عنوان یک جریان بالنده تاریخی می‌باید همه موجودیت خود را در سبد ارائه تحلیل درست و واقع‌بینانه بگذارد و با ابرام غیر لازم خود را مستقیماً به دم تیغ انتقام دستگاه بفرستد اما در عین حال حزب وظیفه تاریخی دارد که به‌عنوان یک جریان مولد فکر و روشنگر در مقطع بسیار حساس و حیاتی کنونی به هر زبان ممکن بگوید که با این شیوه‌ها آشناست و با آنالیز آنها حداقل خود را از زیر بار مسئولیت اخلاقی و تعهد سیاسی موضوع خارج می‌کند تا بتواند از خود چهره مطلوبی را به اعضا و مخاطبان اجتماعی خود ارائه دهد. 
همچنین حزب باید بداند که اگر در مقابل این روند خطرناک سکوت کند و با این مش‌ی به‌نوعی همراه سیستم گردد دیر نخواهد بود که نسل‌های آینده اعتماد لازم را بدان نخواهند کرد و از کنار نام آن به آسودگی خواهند گذشت.