بسیاری از واژگان رایج و مألوف، در ذهن و دل مردمان در حال فروپاشی است. تاب‌آوری در مقابل این حجم از تغییرات بنیادین در سطح جامعه، موضوعی است که نیاز به تدقیق روشنگرانه دارد. حکمرانی خوب به این گونه امور توجه ویژه نشان داده از طرق مختلف نسبت به شناسایی آنها اقدام و به انحاء مختلف تلاش می‌کند در فواصل زمانی مشخص خود را هم‌پای این تحولات ارتقا دهد وگرنه در غیر اینصورت، خوب می‌داند که اگر این حفره ایجاد و گسترش یابد نه به نفع او خواهد نه مردم، هر دو متضرر می‌شوند. 
به نظر می‌رسد تجدید نظر بنیادین در شیوه‌های حکمرانی و در صورت نیاز قرارگرفتن در مسیر عقلانیت مبرم‌ترین وظیفه هر حکومتی می‌باشد و این امر نیازمند ابزارهایی است که جز از طریق جامعه مدنی فراهم شدنی نیست. بنابراین عدم اعتناء و اتکاء به جامعه مدنی و فقدان اراده جهت تقویت آن به‌هیچ‌وجه توجیه عقلانی ندارد. 
تا اینجا مشخص شد که چه واژگان ارزشمندی دچار فروپاشی شده‌اند از حکمرانی بگیرید تا جامعه مدنی. در این میان آیا عقلای قوم و احزاب و گروه‌های سیاسی فکری مسئولیت اجتماعی ندارند که از هر اقدامی در راستای جلوگیری از این فروپاشی دریغ نورزند و در این راستا یک خیزش ملی و فراگیر را رقم زنند البته اگر حکمرانی خوب را در چهارچوب‌های عقلانی می‌خواهند.
در پایان، جا دارد نکته‌ای را هم اضافه کنم و آن اینکه کلیت جامعه خیلی قبل‌تر ها متوجه اهمیت موضوع شده و مطالبات خود را به روش‌های مختلف بیان داشته‌اند.