راضیه گمار

حرف های زنان، یک فیلم درام آمریکایی، به نویسندگی و کارگردانی سارا پولی، برگرفته از رمانی به همین نام اثر میریام توس می باشد، که با الهام از رویدادهای واقعی زندگی در مستعمره مانیتوبا، در یک جامعه دور افتاده و منزوی در بولیوی، ساخته شده است.
فیلم با جمله‌ی زیبا «انچه در ادامه می‌آید، حاصل یک عمل تخیل زنانه است» آغاز می‌گردد.
در سال 2010، زنان و دختران یک مستعمره منزوی، متوجه شدند که مردان از مسکن گاوی برای تسلیم کردن و تجاوز به آنها استفاده می‌کرده‌اند. به دنبال یک اتفاق، مردان آن جامعه زنان را به مدت دو روز تنها  می گذارند.
این فرصت آنان را وا میدارد که برای آینده خود تصمیم گیری کرده، که چگونه ادامه خواهند داد. آنها یک همه‌پرسی برگزار می‌کنند، که بمانند و کاری انجام ندهند، بمانند و بجنگند یا بروند،پس آن ها «صحبت می کنند».
این فیلم رویکردی جسورانه درباره گروهی از زنان دارد که توسط مردان جامعه خود منزوی شده و مورد خشونت واقع شده اند. روایت فیلم تلخ است و در جاهایی فضایی ظالمانه را ایجاد می‌کند که اغلب ناشی از ترس و ناراحتی است که به زیبایی به تصویر کشیده شده، اما به شیوه ای شگفت انگیز امیدوار کننده است.
در واقع فیلم یک گزاره سیاسی دارد که بدنبال آن، این زنان هستند که برای اولین بار و بدنبال گفتمان بین خودشان، تصمیم به رأی گیری و نظرخواهی کرده تا برای یک بار هم که شده تعیین مسیر پیش رویشان به دست خودشان رقم بخورد. سرکوب سنتی زندگی شان و محرومیت های اجتماعی بزرگ هم جنسان شان، تا اندازه ای گسترده و اساسی است که آنها را از جهان اطرافشان بی خبر ساخته است.
در پایان، تماشای حرف های زنان، به مثابه تنفس هوای تازه ای می ماند که میتواند مخاطب را برای دقایقی به یک تفکر ذهنی آزاد و مستقل سوق دهد.