آلزایمر کاری ست جالب، با سر در گمی شروع می‌شود و سعی در القای یک فضای پریشان را دارد، اما هرچه جلوتر میرود  متوجه می شوید همه چیز هوشمندانه جلو می رود.
حامد رحیمی نصر، آنقدر تیم بازیگری خود را دقیق انتخاب کرده که با جلوتر رفتن داستان متوجه می شوید، هر کدام جای درستی ایستاده اند.
“آلزایمر” پر از قاب ست، بازیگرانی که تیم پزشکی را تشکیل می دهند، تضادی جالب دارند و تیم خانواده به همه چیز رنگ می بخشد. بازیگر توانمندی چون “وحید نفر” در نقش عمو شوقی آنقدر بر بداهه سوارست که راهی جز باور او ندارید. پدر مبتلا به آلزایمر با بازی بینظیر “محسن زرآبادی” با ورودش در ادامه نمایش، ریتم و رنگ نابی به کار می دهد. فرزندانِ “جانعلی” به رهبری خود حامد رحیمی نصر که نقش “ژیان” فرزند دوم را دارد، هر آن چیزی نمایش نیاز دارد را کامل می کنند.
وقتی “جانعلی” با روند درمانی سریع دکتر وهاب حافظه ش را باز میابد؛ دیگر، مقاومت ناپذیر می شوید در برابر خندیدن. با حضور “عمه لعبت” در ثلث آخر نمایش، ورودی خوشرنگ اتفاق می‌افتد و همه چیز شما را به سمت یک درام درست پیش می برد.
نمایش رها از هر لایه پنهانی نابجاست و شما دیگر درگیر یک داستان سر راست می شوید که همه چیز دارد. در آخر شما در یک بی سرانجامی عجیب یک پایان مبهوت، از سالن خارج خواهید شد.
در هر حال آلزایمر ارزش دو بار تماشا را دارد.