لایحه برنامه پنج ساله هفتم توسعه کشور که با تاخیرهای چند ماهه بالاخره در مجلس اعلام وصول گردید، قطعا نمایان‌گر نسبتی خواهد بود که دولت با مردم برقرار می‌سازد، دولتی که از قضا عنوان انقلابی را هم با خود یدک می‌کشد و بر خویش می‌بالد که جراحی اقتصادی را در دستورکار خود داده است. قصدم از طرح این مباحث مهم به هیچ وجه سیاه‌نمایی نیست ولی روح حاکم بر تدوین چنین لایحه‌ای با این درجه از اهمیت نشانه‌های غم‌انگیزی از فقدان اراده لازم در دولت برای بازگشت به مسیر رشد و توسعه دارد.
برای نمونه در مورد پیشنهاد تغییر مبنای محاسبه مستمری بازنشستگی از میانگین دوسال به پنج سال چه می‌توان گفت؟ جز این است که دولت‌مردان درک صحیحی از واقعیات جامعه نداشته و بر ادامه سیاست‌های غلط خود در همه عرصه‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی و … اصرار داشته و تلاش وافر می‌کنند تا ته‌مانده امید به زندگی را هم از بین ببرند و مردم را به نهایت افسردگی سوق دهند.
تجربه زیسته این چند روز بعد از ارسال لایحه برنامه، حکایت از آن دارد که اکثریت مطلق کسانی که در شرف بازنشستگی در طی مدت ابلاغ و لازم‌الاجرا شدن مفاد برنامه هستند افت فاحشی را در میزان مستمری خود پیش‌بینی می‌کنند و از این تغییر به شدت ابراز نگرانی می‌کنند. این را در کنار انتظارات تورمی و تحریم‌های فزاینده و … بگذارید تا عمق فاجعه‌ای که بیش از پیش روح و روان جامعه را تهدید و چشم‌انداز تیره و تاری در معرض دیدگان ترسیم می‌کند، به تلخی درک کنید.
آیا اجزا و ارکان نظام با این رفتارهای به دور از کمترین عقلانیت هم قسم شده‌اند تا شهروندان مرزهای ناکامی را در نوردند و بدین ترتیب رکورد جدیدی از شاخص فقر و فلاکت برجا گذارند. الله اعلم.