نصرالله ناصح‌پور خواننده پیشکسوت موسیقی و عضو سابق هیات مدیره خانه موسیقی ایران که به دلیل عارضه مغزی در بیمارستان بستری شده بود، در سن 83 سالگی درگذشت. وی در سال 1319 در اردبیل، به دنیا آمد و از همان دوران کودکی، در خانواده‌ای موسیقی‌شناس پرورش یافت. به گفته‌ی خودش، پدر وی صدای خوبی داشت و در برخی محافل خصوصی گارمان می‌نواخت و آواز می‌خواند. همچنین پسرعمه‌اش صدای رسایی داشت و مقام‌های آذری را به زیبایی اجرا می‌کرد و همین امر سبب علاقه‌مندی وی به آواز شد.  دوره متوسطه را در دبیرستان صفوی (در شهر اردبیل) و در رشته ریاضی گذراند و دیپلم گرفت. سپس به تهران رفت و بیشتر اوقات خود را صرف یادگیری موسیقی سنتی ایران کرد و پس از آشنایی با محمود کریمی، به هنرستان آزاد موسیقی ملی راه یافت و مشغول تحصیل شد. پس از آن، موفق به طی نمودن دوره عالی ردیف عبدالله دوامی به همراه محمود کریمی، فاخره صبا، مرضیه، خاطره پروانه، الهه (خواننده) و هما شد. پس از تشکیل کلاس‌های مرکز حفظ و اشاعه موسیقی، از راهنمایی‌ها، آموزش و توصیه‌های نورعلی برومند بهره‌مند شد. وی از جلسات شناخت موسیقی و کلام و تلفیق شعر و موسیقی نیز، بهره‌های فراوان جست و سپس جهت فراگیری ردیف عالی موسیقی سنتی و آموزش تصنیف و ضرب آهنگ مربوط به آن، به کلاس عبدالله دوامی راه یافت. او همچنین حدود ده سال به تدریس «جواب آواز» در دانشکده موسیقی دانشگاه هنر مشغول بود. جمشید عندلیبی (در زمینهُ ردیف و جواب آواز)، محمود مخدوم، صدیق تعریف، پری ملکی، محسن نامجو، محمد ملاآقایی روزبهانی(همگی در رشتهُ آواز) از شاگردان او بوده‌اند. پس از طی دوره‌های عالی موسیقی به همراه محمدرضا لطفی در کانون فرهنگی و هنری چاووش به عنوان عضو شورای عالی فعالیت خود را ادامه داد. او در این گروه به همراه محمدرضا شجریان و شهرام ناظری به آموزش موسیقی مشغول گردید.  نصرالله ناصح پور در بیست و یکمین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر در سال 1384 مورد تقدیر قرار گرفت. او در مصاحبه‌ای گفته بود: «نفرین به آن هایی که فن آخر خود را به گور می‌برند و در اختیار هنرجویان قرار نمی‌دهند و این یک خیانت است. از نوجوانی پی بردم که هر کس، گوشه‌هایی را به عنوان فن آخر نگه می‌دارد. اما من با توجه به استعداد و توانایی شاگردم آنچه را که باید به او آموزش می‌دهم. تا به امروز 2 گوشه را به ردیف موسیقی اضافه کردم و آن را آموزش داده‌ام.» و همچنین درباره‌ی موسیقی ایران گفته بود: «یکی از آفت‌های موسیقی ایران این است که همه می‌خواهند، مانند هم بخوانند، در صورتی که درست این است که هر کدام شیوه و سلیقه خود را داشته باشد. من به عنوان معلم هیچگاه، صدای خودم را در حنجره شاگردم نمی‌کارم. شاگرد باید در کلاس آزادی‌عمل داشته باشد. همینطور بی‌توجهی به موسیقی، آفتِ دیگر موسیقی ایران است.»

حامد نامجو