طبقه متوسط جامعه امروزی ایران که می توان گفت در حال تنزل دهک است، هرگز فکرش را نمی کرد که با انتخاب شدن یا نشدن یک فرد و ایدئولوژی اش، در انجام امور روزمره چنین به مشکل بر بخورد و برای ساده ترین کار اداری مجبور باشد پنج صبح از خانه دربیاید، با کارمند بدعنقی که هنوز نتوانسته زندگی خصوصی اش را با تغییر ساعت همراه کند و از ساعت 4 صبح از خانه بیرون زده سر و کله بزند و سریعا خود را به مهدکودک فرزندش برساند! این چنین است که دولت و ساختار حاکمیتی کشور بر کوچکترین سطوح زندگی شهروندان تاثیر دارند و کماکان بسیاری از مردم بر طبل “ما سیاسی نیستیم و از سیاست چیزی نمی دانیم” می کوبند.
مصوبه ای که یک ماه از اجرایش نگذشته و موج نارضایتی را از یک سو در کارمندان و به عبارتی دولتی ها ایجاد کرده و از سوی دیگر مردم غیر دولتی را مجبور به دگرگونی اساسی در امور روزمره اشان کرده است. دولتی ها زمان خواب و صبحانه و نماز متعارف در زمان کاریشان، تغییر کرده اما باز هم به خاطرشان ساعت سیستم حمل و نقل عمومی را تغییر داده اند.
روزهایی را کادر درمان به خاطر دارند که خیابان ها خالی از مردم بود و تاکسی ها حاضر به سوار کردن آنها نبودند! و دیدیم واکنش دولت و دولتی ها را در آن شرایط؟!
این در حالی است که یک پرستار یا به طور کل نیروهای شیفتی تقریبا در تمام طول عمر کاریشان خواب کافی و استاندارد ندارند و به جای 4 صبح، مجبور هستند هرساعتی از بامداد برخیزند و کاملا هوشیار به امور و وظایفی که بر عهده اشان است بپردازند. قصور و یا کوتاهی هم از جانب آنها پذیرفته نیست.
شاید دولت و دولتی ها به تازگی متوجه شده باشند که تغییر ساعت مستلزم چه زیرساختهای شهری نظیر بازگشایی مدارس، مهدکودک ها و حمل و نقل عمومی است. این در حالیست که نیروهای شیفتی خصوصا نیروهای کادر درمان در همه عمر کاریشان، لاجرم با شرایط جامعه همراه شده و حضور متفاوت و اغلب کمی در خانواده دارند. ساعت خواب و بیداریشان هم مغایر با زندگی سایر دولتی هاست. چرا که نیروهای خدمت دهنده مشمول هیچ تغییر و استثنایی نیستند و نظیر پیچ و مهره های یک ماشین در هر شرایطی مستلزم کار کردن هستند. آلودگی هوا، نزولات آسمانی و کرونا هیچ یک دلیلی برای تغییر یا کاهش ساعت کار این نیروها نیست. در حالیکه حقوق این گروه از دولت که اتفاقا غیر دولتی ترین گروه خانواده پرطمطراق دولت است، هم سطح و در بسیاری موارد کمتر از سایرگروه ها است؛ و اینجاست که درمیابیم انتخابات غیر رقابتی، نبود نامزد اصلح در نتیجه نظارت استصوابی و دولت و مجلس یک رنگ چه تبعاتی بر زندگی شهروندان می گذارند.