کشور در بزنگاه تاریخی صعب و دشواری قرار گرفته است. اتفاقات عجیب و غریب پشت سر هم می‌افتند و دشواری‌ها را افزونتر می‌کنند. طشت رسوایی و ناکارآمدی کلیشه‌های رایج تحلیل هم به تدریج از بام سیاست فرو می‌افتند. در این وضعیت، مبرم‌ترین وظیفه تحول‌خواهان شستن چشم ها و جور دیگر دیدن است. تنها قیدی که می‌توان بر این مدعا وارد کرد این است که هرگونه تلاشی باید معطوف به کاستن از هزینه‌ها باشد. این مهم جز با مشارکت میسر نمی شود. کوبیدن بر طبل جدایی‌ها همان آفتی است که هر چه از آن دوری کنیم آینده تحولات را به نفع مردم تضمین خواهد کرد. هر کس دل در گرو زندگی انسانی و شرافتمندانه در این جغرافیای دوست داشتنی دارد و خود را سمت مردم می داند از هیات حاکمه یا بیرون از آن، فرقی نمی کند، صرفا می بایست به فکر یافتن ایده‌های رهایی بخش باشد و لا غیر