اول، رباعی:
از زنی با تخلص زبونانه «ضعیفی». در سده نهم هجری قمری زندگی می‌کرده است که زبانی زنانه دارد و درواقع بیانگر دردهای زنی جوان، حساس، نکته‌بین است که همخانه پیرمردی بدخو، ناتوان و خودخواه است.

ای مرد تو را به مهر انگیزی نیست
هم پیری و ضعیفی و تو را چیزی نیست
با این همه می‌دهی نهیبم به زدن
خود قوت آن ترا که برخیزی نیست

دوم، دوبیتی:
مهری هَرَوی، زنی شوخ و شاداب و صاحب‌دل نیز دوبیتی‌ای شبیه به این دارد که از چگونگی زندگانی او در کنار همسر ناتوان سالخورده‌اش خواجه عبدالعزیز صحبت به میان می‌آورد.

مرا با تو سرِ یاری نمانده
سر مهر و وفاداری نمانده
تو را از ضعف و پیری، قوت و زور
چنان که پای برداری، نمانده


مرتضی صادقیان