امروزه باوجود پیشرفت های علمی، هنوز معضل خشونت، وجدان ها را می آزارد و به عنوان یک مسئله حاد اجتماعی خشونت مدرن با مصادیق جدیدی مطرح شده است. حدود نیمی از جمعیت کره زمین را زنان تشکیل می دهند که در طول تاریخ مورد بی مهری قرار گرفته‌‌اند.
با توجه به اهمیت خشونت علیه زنان، از همان آغاز تأسیس سازمان ملل متحد در 24 اکتبر سال 1945 ارتقای حقوق زنان و ایجاد فضای برابر برای آنان از اهم تلاش‌ های سازمان ملل قرار گرفت. بدین ترتیب سازمان ملل، پرچمدار جنبش ترویج و حمایت از حقوق بشر زنان، حذف خشونت علیه زنان و محو کامل همه نوع تبعیض علیه آنان شناخته شد و این مهم از طریق تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر 1947 و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی 1966و میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی 1966 آغاز شد تا زنان در همه جنبه های مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به حقوق برابر و انسانی دست یابند.
از سال 1980 به تدریج پیشگیری از ارتکاب خشونت خانگی به عنوان یکی از موضوعات مهم در عرصه بین المللی مطرح شده و یکی از موضوعات مهم در برنامه ها و سیاست های مقابله با ارتکاب خشونت خانگی و جنسی، جرم‌انگاری این اقدامات و مسئولیت‌پذیری و پاسخگوبودن مردان مرتکب خشونت علیه زنان و دختران است. به گونه ای‌که شورای عمومی سازمان ملل متحد از سال 1981 ، 25 نوامبر هر سال چهارم آذر را به عنوان «روز جهانی رفع خشونت علیه زنان» نام‌گذاری کرده است .به این ترتیب دولت ها در عرصه بین المللی با تصویب قرارداد و معاهدات حقوق بشری متعهد شدند، برای تحقق حقوق بشر و مقابله با تجاوز به حقوق و آزادی های اساسی زنان تلاش کنند.

اما اکنون جنبش اعتراضی پس از مرگ مهسا امینی یکی از زنانه‌ترین جنبش‌های تاریخ ایران است.
زنان ایران سالیان متمادی هر زمان که فرصتی به دست می‌آمد، درصدد سازماندهی جمعی برآمدند. گشت ارشاد و نیروهای امنیتی اکثر زنان را به دلیل حق انتخاب پوشش در خیابان ها و نهادها تحقیر کردند، اخطار دادند و دستگیرشان کردند، اما مقاومت زنان ایران ادامه یافت و آنان طی این مقاومت های پیشرونده هنجارها و واقعیت های نوینی را در جامعه پیاده کردند و اکنون آن ناجنبش ها به میانجی قتل یکی از همان زن ها، مهسا امینی، آغازگر خیزش سیاسی بزرگی شده‌اند که در آن زن و کرامت انسانی مکان ویژه‌ای را کسب کرده است.
اما این خیزش تنها معطوف به «مسئله زن» نیست. بلکه نه تنها شاهد این نارضایتی ها و خشم ها با شدت و حدّت بیشتری از گفتار و کردار بخش های آسیب‌دیده‌تر و نگران تر جامعه یعنی زنان و جوانان هستیم، که صد البته نباید این رویدادها را صرفا به مسائل و نارضایتی های موردی جنیستی و نسلی تقلیل دهیم، بلکه علاوه بر زنان، نوجوانان، جوانان، دانشجویان و دیاسپورای ایرانی، بخش های دیگری از جامعه نیز آشکار و پنهان و به شکل های مختلفی با این حرکت همراهی می کنند.
از این جنبش و شعار زن زندگی آزادی، می توان استدلال کرد که گویی رهایی زن، راهگشای رهایی مردها است؛ چراکه زنان نیمی از جمعیت کره زمین را تشکیل می دهند و بر نیمی دیگر تأثیرات متنابه دارند. زنان با توجه به نقش هایی که می پذیرند، تأثیر عمیق و بنیادی بر مناسبات انسانی جامعه می گذارند. وقتی دوسوم کار جهان به وسیله زن‌ها انجام می شود و درنهایت احساس فراگیر «طلب‌کردن زندگی» در همه ابعاد فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی‌اش در قلب این شعار جا می گیرد.