کاظم طبیبی فرد

دانشجویان و اساتید معترض دانشگاه شریف، سرآخر با پایفشاری بر مطالباتشان موفق شدند دخالت نهادهای امنیتی در دانشگاه را که مخالف نص صریح قانون انجام شده بود، در انظار و افواه عموم محکوم کنند و تجمعی مسالمت‌آمیز و بدور از تنش برگزار نمایند.
در این تجمع که با همراهی و سخنرانی اساتیدی نام آشنا؛ چون دکتر فردوسی پور و دکتر زارچی همراه بود، دانشجویان در اقدامی هماهنگ و از پیش برنامه‌ریزی شده به سرودخوانی پرداختند.
خود این سرودخوانی، هماهنگی جمعی و شکوه ناشی از آن، بسی امیدوارکننده بود. بیش از آن، وقتی در فرازی از سرود، دانشجویان فریاد می‌زدند و می‌خواندند که “سفر چرا؟! بمان و پس بگیر”، می‌شد به این سخن سخنران مراسم ایمان آورد که اکنون از همیشه امیدوارتریم.
اینک غریو فریاد “بمان” از دانشگاهی شنیده می‌شود که همواره به صدور نخبگان آوازه بوده است. سالیان درازی‌ست که فارغ التحصیلان دانشگاه شریف می‌روند و آنانکه هستند، سودای رفتن دارند. این فریاد امیدی‌ست که در دلهای نخبگانمان جوانه زده، حاکمان، این کور سوی امید را به فال نیک گیرند تا ایران برای همه ایرانیان بماند و نخبگانمان، این سرمایه‌های گرانسنگمان به سادگی از کف مان نروند.
مطالبات آنها را حاکمیت بشنود و با تزریق امید بیشتر، در راستای تحقق خواسته‌هایشان گام بردارد. همواره دغدغه دوستداران وطنمان بوده که چه کنیم تا نخبگانمان پر نکشند. اینک خودشان به ماندن امید بسته‌اند، ناامیدشان نکنید.