چاپ

به گزارش اراده ملت- با توجه به تجربه چهارساله شما از عضویت در شورای شهر تبریز، وضعیت شورا، آسیب‌ها و مشکلات را چگونه دیدید؟
شهرداری نهادی با پتانسیل بالا برای تولید رانت است. متأسفانه بسیاری در این مرحله ورود به شورای شهر را به‌مثابه یک سرمایه‌گذاری می‌بینند. نگاهی در انتخابات شورای شهر وجود دارد که می‌گوید یک تومان خرج می‌کنم تا وارد شورای شهر شوم و طی چهار سال ده تومان برمی‌دارم.

شوراهای موجود، برای حفظ ارتباط شهرداری با مجموعه‌های قدرت و ثروت کار می‌کند

این وضعیت هم توسط شخص کاندیداها و هم توسط کسانی که برای آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند وجود دارد. برخی دیگر را بحث‌های سیاسی و جناحی و پوپولیستی و قومیت گرایانه به صحنه انتخابات شورا می‌کشاند که همه این افراد بعد از ورود به شورا سرعت نشان می‌دهند که مناسب حضور در عرصه تصمیم‌گیری نیستند. وضعیت شوراهای شهر خطرناک است زیرا نباید شهر و بستر زندگی عادی مردم را به تصمیمات انسان‌های ناسالم، ناپاک و کوته‌بین سپرد.
چرا ایده انجمن محلی و محفلی برای مشورت و تصمیم‌گیری سازنده امروز به چنین وضعیتی دچار شده است؟
ابتدا شوراها رها شدند و درنتیجه شورای شهر به شورای شهرداری تبدیل شد. مردم و بزرگان شهر و معتمدین محلات و کارشناسان از این عرصه کنار زده‌شده‌اند و شورا به مجموعه‌ای تبدیل شد که روسای نهادها و مدیران شهرداری آن را تشکیل می‌دادند.

شورا بدون مردم شهر و بدون کارشناسان نه مشکلات را احصا می‌کند

شورا بدون مردم شهر و بدون کارشناسان نه مشکلات را احصا می‌کند و نه پاسخی برای حل مشکل دارد. این شورا جوابگوی توقع مردم نیست. شورای شهرداری است و تنها برای حفظ ارتباط شهرداری با مجموعه‌های قدرت و ثروت شهر و حل‌وفصل اختلافات بین این دو و دلالی بین آن‌ها کار می‌کند.
از طرفی در همین حد هم کارها در شورا پیش نمی‌رود. چون ذاتاً ما باسابقه تاریخی، فرهنگی و تربیتی ریشه دری، در امر کار گروهی فاقد مهارت هستیم و هرجایی که نیاز به کار در قالب تیمی باشد، از خود نقص و ضعف نشان می‌دهیم.
فضای جامعه هم مساعد نیست. توقع مردم از شوراها بسیار بالا و عموماً غیرواقعی است. در سطح شهر و در کل جامعه نسبت به شورا و نمایندگان شورا بدبینی عمیقی وجود دارد که البته در این خصوص باید به عملکرد منفی و یا غیرقابل‌قبول شورای های پیشین اشاره کرد.

عموم مردم حتی کسانی که در انتخابات شوراها رأی نداده‌اند، چهار سال از دور می‌ایستند و عملکرد شورا را نظارت می‌کنند. متأسفانه حمایتی از جانب افکار عمومی وجود ندارد به‌ویژه در کارهای بزرگ و پرهزینه‌ای که نماینده شورا باید با حمایت شهر از پس آن‌ها بربیاید، شاهد همراهی مردم نیستیم.

منظور شما از حمایت مردم چیست؟ آیا به نظارت عمومی اشاره دارید؟
به‌طور مثال در دوره پنجم که من افتخار حضور در لیست امید و همراهی با مجموعه شورای شهر را داشتم با معضلی به نام سازمان ورزش شهرداری تبریز روبرو شدیم که بستر فساد و تبانی در عرصه ورزش حرفه‌ای و قهرمانی بود و با تصمیم اعضای شورای پنجم منحل شد.
مجموعه این تصمیم را گرفت و البته که مخالفانی در داخل شورا داشت. به دلیل ضرورت تلاش شهرداری برای توسعه ورزش همگانی و جلوگیری از هزینه کرد های کلان برای جذب بازیکنان و اعضای کادر فنی گروه‌ها در رشته‌های مختلف سازمان ورزش شهرداری را منحل کردیم.
من مدارک مربوط به قرارداد با بازیکن آمریکایی آن فصل‌ها را در اختیاردارم که توسط دلال‌ها بسته‌شده که حقیقتاً مایه شرمساری است. وقتی شهرداری متصدی ورزش قهرمانی باشد وضعیت این‌چنین خواهد بود زیرا که نه ساختاری و نه نظارتی و نه قدرت ارزیابی در این حوزه وجود ندارد.
بودجه شهرداری تبریز حتی پول فروش نفت هم نیست، این پول‌ها از سفره مردم گرفته‌شده است. این پول باید زیر پای مردم باشد و به خدماتی برای آسایش شهروندان تبدیل شود نه اینکه چند دلال فرصت‌طلب از این بودجه سو استفاده کنند.

ورزش تبریز سقوط کرد
بحث تبانی در فوتبال یادآور همان دوران است. آن ماجرای شرم‌آور آبروی تبریز را برد. فوتبال این شهر از لیگ برتر به دسته دو سقوط کرد. چون کشف شد که برخی از مدیران و مربیان نتوانستند با آن هزینه کرد از جیب شهرداری به موفقیتی دست پیدا کنند و مجدداً این بار می‌خواستند با بودجه شهرداری و رشوه دادن به این‌وآن در لیگ برتر بمانند.

بعد از پرده افتادن از این ماجرا حکم محکومیتشان صادر شد و ورزش تبریز سقوط کرد.
تردیدی نبود که ورزش قهرمانی باید فعالیت داشته باشد، ولی ما سعی کردیم یادآوری کنیم که در این خصوص وزارتی وجود دارد و این وزارت خانه بودجه دولتی می‌گیرد تا در رابطه باهمین کار فعالیت کند.

یک وزارتخانه در موضوعی کارمند و کارشناس و بودجه مشخص دارد، چرا شهرداری باید پول عوارض مردم را به ورزش قهرمانی و دلالان این حوزه بدهد؟! سی‌ویک اداره کل و چهارصد و سی اداره شهرستانی در وزارت ورزش وجود دارد که کارشان ‌همین است.
وظایف وزارت مشخص است؛ اما شهرداری در حوزه ساختاری و قانونی به‌هیچ‌عنوان صلاحیت ورود به ورزش قهرمانی را ندارد. با ورود شهرداری به این حوزه هم منابع عمومی تلف می‌شود و هم شهرداری با انواع فسادهای مالی و رانتی روبرو می‌شود دراین‌بین قطعاً استعدادها نیز نابود می‌شوند.

وقتی فساد و دلالی وارد جایی شد دیگر بحث استعداد مطرح نیست

وقتی فساد و دلالی وارد جایی شد دیگر بحث استعداد مطرح نیست و قدرت و لابی‌گری و پول در این محفل حرف اول را می‌زند؛ اما باوجود همه این مسائل در مقابل اجرای تصمیم شورای پنجم سنگ‌اندازی شد. من و همکارانم مدتی طولانی درباره آسیب ورود شهرداری به حوزه اختیارات وزارت ورزش هشدار دادیم.
با اتمام شورای پنجم، ششمین نمایندگان شهر با شعار انقلابی بودن وارد عرصه شدند و با احیای مجدد سازمان ورزش شهرداری حیاط‌خلوت دلالان ورزشی را فراهم آورند تا عرصه طمع باز مهیا شود. متأسفانه مردم این مسئله و آسیب‌هایش را درک نکرده‌اند.
یا وقتی اعضای شهرداری تبریز در آستان قدس به ارائه خدمات مشغول بودند، تعدادی از نمایندگان شورای پنجم که از اعضای لیست امید بودند با به جان خریدن عواقب کار این نیروها را برگرداندند و برخوردی قانونی با این مسائل داشتند اما در هیچ‌کدام از این مراحل و در سختی‌های کار و در زمان نیاز به حمایت‌ها از طرف هیچ نهاد نظارتی و قانونی و قضایی، حمایتی متوجه اعضای لیست امید نبود و برعکس در فضای مجازی با به راه انداختن هجمه‌هایی، خدمتگزاران واقعی شهر را محکوم می‌کردند.

در این مراحل متأسفانه افکار عمومی بیشتر در اختیار دلالان و کسانی بود که برآیند کارشان ضایع شدن حقوق مردم است.
این هم آفت سیاسی‌کاری است. عضو اصلاح‌طلب شورا گله‌مند است، نامه نوشته و تذکر داده و پیگیری کرده ولی نه نخبگان شهر و نه نهادهای ناظر و نه نهادهای قضایی و نه هیچ قدرت و هیچ مسئولیتی از مطالبه قانونی او حمایت نمی‌کند.