به گزارش نشریه حزب اراه ملت ایران - زهرا کرد - هرساله 4 شهریور را روز کارمند می‌نامند. روزی برای قدردانی از مجریان دولت! یکی از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین مجریان پرستاران هستند. انسان‌هایی که به‌واسطه ماهیت حیاتی و انسانی شغلشان پیش از اینکه کارمند نام‌گذاری شوند، با عناوینی چون فرشته و ایثارگر در ادبیات عموم جامعه نام‌برده می‌شوند؛
پرستار، کارمند نیست
اما فارغ از نگاه احساسی و انسانی به جامعه عظیم پرستاران، می‌توان گفت این طیف از کارمندان بنا به دلایلی در قاموس تعریف “کارمند” نمی‌گنجند؛ اما مواجهه دولت و حکومت با آن‌ها مواجهه کارمند گونه است. بی‌توجهی عمدی یا سهوی به چگونگی اجرای قوانین سختی کار نظیر بازنشستگی پیش از موعد، مرخصی زایمان و استعلاجی، قوانین بهره‌وری، تعرفه گذاری خدمات پرستاری در محیط‌های بالینی دانشگاهی، تأمین اجتماعی و خصوصی سبب شده این محیط کاری پرتنش و متفاوت، تبدیل به گورستان روح و روان پرستاران گردد.
محیطی که فرسایش شغلی آن پس از ده سال سابقه و زودتر از سایر کارمندان بروز پیدا می‌کند و به دنبال آن رمق از وجود مجریان دولت گرفته و از آن‌ها موجوداتی بی‌احساس می‌سازد. از طرفی کمبود همیشگی نیرو معضل قابل‌حل اما حل‌نشده برای دولت است که سبب شد در بحران کرونا شاهد فاجعه مشهودی در حوزه مراقبت از بیماران مبتلا به کووید باشیم.
فاجعه‌ای که تاریخ آن را قضاوت خواهد کرد؛ نبود تناسب منطقی میان تعداد پرستار و بیمار، در کنار مشکلات پرشمار دوران همه‌گیری کووید سبب از دست رفتن جان‌های بسیاری شد که از آن‌ها فقط آمار چندرقمی‌شان به بیرون درز پیدا کرد؛ و این تأثیر مستقیم کارمند بر زندگی ارباب‌رجوع را در کدام نوع از مشاغلی که عنوان کارمند دارند، می‌توان دید؟
مقایسه نابخردانه حقوق با تحصیلات در حوزه پرستاری با سایر مشاغل، دلیل دیگری مبنی بر کارمندی نبودن این شغل است. درحالی‌که در ادارات شاهد ساعت کاری مصوب در ساعات متعارف روز بدون اضافه‌کاری اجباری هستیم و کارمندان حتی زمان‌های مقتضی جهت انجام امور شخصی دارند؛
پرستاران نه‌تنها چنین وقتی را ندارند که در شرایط بحرانی نیازهای شخصی اعم از خوردن، دستشویی رفتن و خوابیدنشان نیز از اولویت ساقط‌شده و نیروهای مافوق نیز چنین حقی را برای پرستار قائل نیستند؛ و این‌یکی از دلایلی است که سبب شده پرستاران را، کارمندان حاضر اما بعضاً غایب ادارات در نظر نگیریم.
پرستار، کارمند نیست؛ با توجه به ماهیت کاری پرستاران و نوع خاص ارباب‌رجوع آن‌ها که همگی مستأصل و نیازمند توجهات بالینی، تخصصی و انسان دوستانه هستند، این مهم در نظر قانون‌گذار نیامده و حقیقتاً نامیدن پرستار تحت عنوان “کارمند” فروگذار کردن تلاش‌های غیرقابل محاسبه این قشر است.
حقیقتاً توجه به تفاوت ارباب‌رجوع و ماهیت خدمات ازجمله موارد حائز اهمیتی است که همواره از دید دولت و مردم مغفول مانده است و این غفلت از جانب دولت بر مجریانش پسندیده نیست.
یکی از محسنات غیرقابل کتمان زندگی کارمندی، امنیت شغلی و ثبات در دریافتی است. موضوعی که پس از کرونا در وضعیت شغلی پرستاران به‌شدت دستخوش تغییر شد و شاهد رده‌های شغلی و قراردادهای کاری ظالمانه با پرستاران بودیم.
رده‌هایی چون 89 روزه، شرکتی، تمدید طرح و طرح کووید که همگی در جهت مسکن مقطعی شرایط بحران بود و این روزها پس از فروکش کردن موج مرگ‌ومیر پاندمی، نیروهای مذکور مورد تعدیل دولت قرارگرفته و خانه‌نشین شدند؛ آن‌هم در شرایطی که کماکان نسبت پرستار به تخت در ایران با استانداردهای جهانی فاصله نوری دارد!
این روزها که کشور علاوه بر شرایط غیرقابل‌پیش‌بینی‌اش، هر فصل دستخوش بحران‌های موسمی اعم از گردوغبار، آلودگی هوا، افزایش دمای زمین، برودت‌های غیرقابل‌کنترل، وقوع سیل و اخیراً پاندمی کرونا بود، سایر کارمندان با حفظ حقوق در معیت خانواده‌هایشان از ارائه خدمت معاف بودند و یا امکان دورکاری داشتند، اما پرستاران با حقوق قبلی، در شرایطی جدید و سخت‌تر از پیش به ارائه خدمت مشغول بوده و هم‌زمان باید به وظایف خانه و خانواده نیز رسیدگی می‌کردند. پس پر بیراه نیست که پرستاران را کارمند ندانیم.