اول شهریور روز پزشک و پنجم همین ماه روز داروساز است. دو صنف قدیمی همراه که قدمت آن‌ها تقریباً همپای بشر است. در کتاب‌های مقدس زرتشتیان از درمانگران در قالب شش نوع پزشک نام‌برده می‌شده است که بعضی از آن‌ها به علت دانش علمی روزگار ما از صحنه خارج‌شده‌اند نظیر دعا پزشکان و بعضی دیگر نظیر کارد پزشکان (جراحان) و گیاه‌پزشکان (داروسازان) کماکان به درمان مردم مشغول‌اند. این دو مناسبت به یاد ابوعلی سینا و زکریای رازی نام‌گذاری شده است که هر دو از قله‌های خرد و دانش و حکمت در قرون ماضی تاریخ ایران‌زمین هستند.
تشکیلات نظام پزشکی کشور ضمن در برگیری اعضا این دو صنف، اعضا صنوف همراهی نظیر ماماها، پزشکان آزمایشگاهی، دندان‌پزشکان را نیز شامل می‌شود؛ و یکی از قدیمی‌ترین نظامات و تشکیلات صنفی کشور است؛ اما علی‌رغم پیشینه بالای این اصناف و قدمت بالای تشکیلات صنفی ایشان، ما هنوز تا داشتن یک تشکیلات صنفی منسجم و کارآمد هم برای شاغلین این حرفه‌ها و هم برای مردم فاصله‌داریم.
مداخلات مکرر دولت‌ها در مناسبات تشکیلاتی این صنف گسترده برخلاف آنچه در کشورهای دموکراتیک وجود دارد و تصمیم‌گیری‌های دفعتی و زودگذر باعث شده است که هم اعتماد مردم و هم اعتماد اعضا این صنف به تشکیلات مطبوعشان کاهش یابد؛ و در ادامه سرمایه اجتماعی این بخش مهم و گروه مرجع در بین توده مردم تقلیل یابد.
دوری از رفتارهای حرفه‌ای، نداشتن نگرش بلندمدت، عدم‌مداخله در تصمیم‌گیری‌ها و سیاست‌گذاری‌های کشور، نگاه تقلیل گرایانه به مسائل صنفی، عدم پوشش تمام ذی‌نفعان، کم‌توجهی به شرایط عمومی و نیازهای مردم از نقایص این سازمان حرفه‌ای است. گرچه نگاهی به عملکرد این سازمان در ادوار گذشته هم اثبات‌کننده ضرورت وجودی آن و هم نشان‌دهنده نقش مثبت آن در نظام سلامت کشور است.
اکنون‌که باهمت این عزیزان و سایر فعالین نظام سلامت کشور بحران پاندمی کوید 19 پشت سر گذاشته‌شده است وقت آن است که بازنگری اساسی در مأموریت این سازمان صنفی صورت گیرد و اشکالات موجود در آن رفع شود تا برای تصمیم‌گیری در بحران‌های پیاپی‌ای که کیان نظام سلامت کشور را به خطر می‌اندازند، آمادگی لازم وجود داشته باشد.