شاید کمتر شنیده باشید، اما یکی از انتظارات رایجی که متقاضیان عضویت در احزاب، از تشکیلات مربوطه دارند، شغل‌یابی است!
آری. بسیاری از مراجعینِ تشکل‌های سیاسی که از بیکاری رنج می‌برند یا شغل ثابتی ندارند، به احزاب برای عضویت مراجعه می‌کنند و با گذشت زمان از آن‌ها انتظار فراهم‌کردن شغلی ثابت دارند. آن‌ها طبق تصوری که از احزاب در ذهن دارند، گمان می‌کنند که برخی چهره‌های حزبی یا خود تشکیلات، می‌تواند با استفاده از نفوذ و ارتباطاتی که دارد در زمان کوتاهی برای نیروهایش شغلی دست‌وپا کند. یا حتی خودش دست به استخدام آن‌ها بزند. هر چند این اتفاق از سوی برخی چهره‌ها و گروه‌های سیاسی رقم می‌خورد و مردم با نزدیکی و پیوند با آن‌ها می‌توانند به مزایای بسیاری، از جمله یک شغل قابل‌قبول دست پیدا کنند؛ اما اساساً داشتن این انتظار از یک تشکیلات سیاسی که یکی از وظایفش کاریابی و دست‌به‌کار کردن نیروها باشد، انتظاری نادرست و برخاسته از درک غیردقیق از حزب و تحزب است.
احزاب در بهترین شکل خود در راستای تشویق و انگیزش نیروها، می‌توانند به توانمندسازی و آموزش عمومی اعضا اقدام کنند و با ایجاد فرصت تمرین و آزمون‌وخطا، در امور درون‌تشکیلاتی، برخی از ویژگی‌های لازم برای توفیق در بازار کار را در ایشان تقویت کنند و توانایی‌های آن‌ها را در شرایط مختلف سیاسی به جامعه بنمایانند. یا در حوزه اشتغال، مشاوره داده یا اطلاعات کمک‌کننده در اختیار وی بگذارند. هرچند رواجِ چنین انتظاراتی که با شرایط کنونی جامعه، جدی‌تر نیز شده، موجب گردیده تا برخی گروه‌های سیاسی برای جذب و حفظ نیرو، یکی از دغدغه‌های خود را روی سفارش شغلی و اشتغال اعضا تعریف کنند. این رویه، نه‌تنها احزاب را از رسالت اصیل خود دور می‌کند که این دست از نیروها نیز عموماً باورمندان و همسویان دلسوز، وفادار و مسئولی از آب در نخواهند آمد.
البته ضروری است که احزاب نیز در مواجهه با این انتظارات در درون تشکیلات، مرز حمایت رسمی تشکیلاتی را از حمایتی که به‌طور شخصی از افراد صورت می‌گیرد روشن کنند؛ و توجه اعضا را به این مهم جلب کنند که اشتغال اولویت بالاتری از کنش سیاسی برای هر شهروندی دارد؛ لذا چنانچه از بیکاری رنج می‌بریم. پیش از ورود به احزاب، شایسته است به یافتن شغل اهتمام بیشتری ورزیم. بعلاوه کادر مسئول حزب هم باید توجه کنند که چه مکانیسم‌های انگیزشیِ معقول و پسندیده‌ای می‌تواند جایگزین این رفع این تمنا شود. در بی‌حال احزاب می‌توانند برای اموری چون مشاوره‌ی رسانه‌ای، بازاریابی سیاسی، برگزاری کنگره‌ها و همایش‌ها، مدیریت ارتباطات مجازی و فعالیت‌های ستادیِ خود از نیروهای حزبی به‌عنوان پرسنل حقوق‌بگیر استفاده کنند؛ اما هر شکل از آمیختگی و تعامل بین نیروهای مزدبگیر و داوطلب در حزب، به مدیریتی هوشمندانه نیازمند دارد تا روابطِ تشکیلاتی مخدوش نشود و آسیب نبیند.