من در قعر ضمیر خود احساسی دارم و آن این‌که رسالت ایران به پایان نرسیده است و شکوه و خرمی او به او باز خواهد گشت. من یقین دارم که ایران می‌تواند قد راست کند و آن‌گونه که درخور فرهنگ تمدن و سالخوردگی اوست نکته‌های بسیاری به جهان بیاموزد.
دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده، شاعر و مترجم پرآوازه ایرانی روز دوشنبه 5 اردیبهشت، در سن 97 سالگی و براثر کهولت سن در کانادا درگذشت. در زمان حیات او در سال 1399 خیابانی در حوالی دانشگاه تهران به نام او نام‌گذاری شد.
این نویسنده، منتقد و پژوهشگر ادبیات در سال 1304 در روستای ندوشن یزد به دنیا آمده بود. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در روستای خود و سپس در یزد انجام داد و بعد از آن به دانشکده حقوق تهران راه یافت. پس از آن به اروپا رفت و با نوشتن رساله‌ای درباره هند و کشورهای همسود مدرک دکترای خود را در رشته حقوق بین‌الملل از دانشگاه سوربن پاریس دریافت کرد. این چهره سرشناس فرهنگی و ادبی در دوران تحصیل خود در فرانسه بیشتر به ادبیات پرداخت و با دنیای ادبیات اروپا آشنا شد. او در سال 1334 به ایران بازگشت، ابتدا مدتی قاضی دادگستری بود، اما بعد از آن مشاغل حقوقی را رها کرد و به تدریس در زمینه‌های مختلف به‌ویژه حقوق و ادبیات روی آورد. محمدعلی اسلامی ندوشن در سال 1345 با شیرین بیانی، نویسنده و استاد تاریخ دانشگاه تهران، ازدواج کرد
از محمدعلی اسلامی ندوشن کتاب‌ها، مجموعه مقالات، اشعار، ترجمه‌ها و مقالات بسیاری در مطبوعات به‌جای مانده است. او بیشتر عمر خود را وقف ادبیات کرد و ازجمله نخستین کسانی بود که جامعه فرهنگی ایران را با مکاتب ادبی اروپایی، نقد ادبی و نیز رشته ادبیات تطبیقی آشنا کرد. ندوشن ازجمله پرکارترین ادبا و محققان معاصر ایران بود و با علاوه بر تألیف کتاب به ترجمه آثار غیرایرانی به زبان فارسی ازجمله آثاری درباره ادبیات و فرهنگ ایران پرداخته است. از وی بیش از 70 اثر تألیف و ترجمه و صدها مقاله باقی‌مانده است. پژوهش‌های او در زمینه ادبیات فارسی نیز شامل نوشته‌هایی در حافظ‌شناسی، فردوسی‌شناسی، شاهنامه‌پژوهی و نیز کاوش در اسطوره‌های باستانی ایرانی بوده است.
تو را بینم که چون یک خرمن صبح
به بالا می‌روی آرام و آرام
من اینجا دیر ماندم، دور ماندم
به زنجیر امید ناسرانجام
تو بودی، من نبودم