به گزارش حاما نیوز، بی‌شک انواع و انبوه چالش‌های اجتماعی و ملی که آینده مبهم و پرمخاطره‌ای را پیشِ روی ما قرار داده است، می‌طلبد تا نگاهی عمیق‌تر از وقایع پیرامون را مبنای تحلیل‌های سیاسی قرار دهیم بنابراین بجای پرداختن به چالش‌های جاری سیاسی و اجتماعی ناامیدکننده، این موجز تلاش دارد تا به یک ویژگی ممتاز بزرگان وطن‌پرست تاریخ ایران‌زمین بپردازد.
یقیناً، بخش قابل‌توجهی از بزرگان در عرصه‌های سیاسی، دفاعی، اقتصادی، روابط خارجه و ... میهن‌دوست هستند. و تنها تعداد اندکی که به‌گزاف تکیه‌بر جای بزرگان زده‌اند، دارای اهداف غیر ملی (جمعی) و جناحی هستند؛ بنابراین، روی سخن به‌سوی بزرگان وطن‌پرست است.
چالش‌های اجتماعی و ملی آن‌قدر متنوع و انبوه شده‌اند که دیگر با هیچ توجیه و ترفندی قابل کتمان نیستند. اجازه دهید تبیینی کلی و مختصر از واژه یا مفهوم بزرگ ارائه شود.
یکی از برجسته‌ترین ویژگی بزرگان؛ داشتن اندیشه‌ها، رفتار، عملکرد و اهداف (جمعی و نه فردی) متفاوت از عوام است. بدین معنی که بخش قابل‌توجه ای از انسان‌ها در همه جوامع، بیشتر تلاش و وقت خود را صرف تحقق انواع نیازهای روزمره شخصی می‌کنند؛
اما برخلاف شهروندان عادی، بزرگان ملی و اجتماعی در عرصه‌های گوناگون، به‌ضرورت، باید اهداف والا ملی و انسانی، به معنی فرا روزمره؛ مثل ترویج اخلاق، ازخودگذشتگی، برقراری عدالت، توسعه اقتصاد ملی و نه جناحی، تقویت توان دفاع ملی، توسعه علوم گوناگون به‌عنوان مؤلفه اقتدار ملی و ... را پی‌گیری کنند؛ بنابراین، تکیه بر جای بزرگان زدن درحالی‌که شهروندان زیر فشار انبوه چالش‌ها در عالم برزخ زیست می‌کنند، سؤال‌برانگیز است.
بنا بر تعریف فوق، بزرگان، افق‌های دید بسیار وسیع و عمیقی نسبت به بیشتر شهروندان و حتی بسیاری از نخبگان دارند. بزرگی الزاماتی اخلاقی و کاربردی دارد. برجسته‌ترین و کاربردی‌ترین ویژگی یا صفت یک شخصیت بزرگ ملی، عشق به ایران است که مولد توان درک، تشخیص و تحلیل شرایط کلان داخلی، منطقه و جهان به‌منظور صیانت از ایران و نه انواع اهداف ضد ملی هست.
ازاین‌رو فردی که بر جای بزرگان تکیه زده باشد، لاجرم به دلایل گوناگون، نمی‌تواند به کارآمدی نظام که پیش‌شرط رهایی شهروندان از برزخ چالش‌ها، درد و رنج بی‌پایان و ناامیدی است، یاری برساند.
بر اساس مقدمه فوق، می‌توان چالش اصلی را این‌گونه مطرح کرد. موضوع یا دغدغه بنیادین ملی، به‌هیچ‌وجه اموری چون سیاست‌ورزان، کارگزاران، روحانیت، صاحب‌منصبان، قدرت و ... نیست.
موضوع یا دغدغه اصلی که ضرورتاً می‌بایست دغدغه بزرگان میهن‌دوست باشد، امنیت ایران است. چراکه یک امر بدیهی و اجتناب‌ناپذیر است که مدیریت کلان ناکارآمد نمی‌تواند امنیت کشور را حفظ کند. به عبارتی امنیت ملی، بدون وطن‌پرستان عاشق ایران در سطوح بالای مدیریت کلان سیاسی، یک رؤیای غیر ملی است.
فقدان امنیت کاربردی، همه گروه‌ها و نهاده‌ای اجتماعی (صاحب‌منصبان، روحانیت، کارگزاران و انواع نهاده‌ای سیاسی، انتظامی، اقتصادی و ...) را تحت فشارها و هزینه‌های گزاف فرار خواهد داد.
صیانت از ایران نه‌تنها وظیفه اخلاقی و میهن‌دوستانه بزرگان است، بلکه شرط صیانت از (جناح) خود نیز هست. چراکه، بدون صیانت از ایران، صیانت از یک جناح، غیرممکن خواهد بود.
به این دلیل ساده که باوجوداین‌همه چالش در عرصه‌های گوناگون که زیستی برزخ گونه را برای شهروندان رقم زده است، هیچ نهاد و گروه اجتماعی و حاکمیتی نمی‌توانند امنیت مطلوب و پایداری داشته باشند؛ بنابراین، والاترین هدف بزرگان باید ایجاد امنیت از طریق کارآمدی مدیریت کلان باشد.
امنیت در جامعه‌ای که فقر گسترده، بی‌اخلاقی سیاسی (عدم صداقت) بی‌سابقه، روابط خارجه بسیار پرهزینه، اقتصاد آسمانی، تجارت زیرزمینی، آموزش‌وپرورش غیرکاربردی و بی‌مقصد و ... وجود داشته باشد، نمی‌تواند یک هدف ملی باشد.
تلاش برای واپایش شرایط برزخ گونه شهروندان بدون داشتن اهداف ملی و برنامه‌های واقع‌بینانه زمان‌بندی‌شده برای رهایی شهروندان از انواع اشاره‌ای مادی، روحی و روانی، اجتماعی و ... غیرعقلانی و خلاف منطق آسمانی و زمینی است.
تلاش صادقانه برای کارآمدی مدیریت کلان، بسیار کم‌هزینه‌تر از تلاش برای حفظ مدیریت کلان ناکارآمد با ابزارها و روش‌های کهن است.
آریوبرزن، بهرام چوبین، فردوسی، امیرکبیر، مصدق، فهمیده، همت، حسن باقری و ... تا زمانی که دماوند پابرجاست، خورشید تابناک ایران‌زمین خواهند بود. بزرگان جاویدان ایران‌زمین باید الگوی صاحب‌منصبان در سطوح گوناگون مدیریت کلان سیاسی باشند.
بی‌شک وجه مشترک و متمایز همه بزرگان تاریخ ایران‌زمین، عشق به ایران و پرهیز از هواوهوس دنیوی بوده و خواهد بود. به عبارتی، پایداری ایران‌زمین، به‌خاطر بزرگان وطن‌پرست و نه هوس‌پرست بوده و خواهد بود.