معلم جهانی
معلم جهانی معلمی است که:
اولاً: مختصات زمانی، مکانی و فرهنگی محل زندگی خود را به‌درستی درک کرده و با فکری جهانی کارکردی منطقه‌ای و بومی داشته باشد.
ثانیاً: ً بجای آموزش صرفِ ایده‌ها و قوانین کهنه و تلنبار کردن محفوظات در مخیله مخاطب خود، روش فکر کردن را بیاموزد.
یک معلم خلاق برای هر مشکلی یا راه و روشی در آستین دارد و یا با مشارکت دانش‌آموزانش راهی (هرچند کوره‌راه) خواهد ساخت.
ثالثاً: از مهم‌ترین مشکلات جامعه کنونی بشر ناتوانی دانش‌آموزان در ارتباط‌گیری با همسالان و مهم‌تر از آن برقراری ارتباطی مناسب با اجتماع پیرامونی خویش است. معلم جهانی معلمی است که توانایی و مهارت ارتباط با اجتماع را در عمل به مخاطبانش آموزش دهد.
رابعاً: شیوه سنتی معلم محوری، سخنرانی یک‌طرفه و مونولوگ بودن معلم سپری شده است. معلم جهانی کسی است که کلاس داریش دوطرفه، مشارکتی و به قولی دیالوگ- محور است. در این روش معلم عقل کل و محور آموزش نیست، محور آموزش مدرسه محوری است نه معلم محوری و نه حتی دانش‌آموز محوری.
خامساً: و بالاخره معلمی در مختصات جهانی گلوبالیزیشن، معلمی است که خود همواره در حال مطالعه و آموزش ضمن خدمت است (البته نه ضمن ذلت!) تفاوت‌های-فردی را می‌شناسد و همگان را با یک چوب نمی‌راند. با توجه به اقتضائات محیطی و الزامات محاطی به آموزش-آزادانه مخاطبان بها می‌دهد و ....
جهان معلمی
جهان پیرامونی یک معلم و جهان‌بینی معلمان، از منطقه‌ای نسبت به مناطق دیگر، از فرهنگی نسبت به فرهنگ‌ها و حتی زبان‌ها و ادیان دیگر متفاوت، متنافر و بعضاً متقاطع است.فصل مشترک مشکلات معلمان در گستره جهانی در دو بخش خلاصه می‌شود:
منزلت معلم، معیشت معلم
منزلت و معیشت در ارتباطی دوطرفه و تنگاتنگ با یکدیگرند و البته نوسان و ضریب رضایتمندی معلمان دامنه طولانی دارد. در مناطق توسعه‌یافته و درحال‌توسعه، معلمان به خاطر تأمین شغلی و مالی و همچنین توانمندی و مهارت‌های حرفه‌ای خود از منزلت قابل‌توجهی برخوردارند. البته بگذریم از خزعبلاتی که در خصوص معلمان ردوبدل می‌شود مثلاً این‌که در فلان کشور اروپایی دو گروه در پشت چراغ‌قرمز متوقف نیستند: پلیس و معلم!
در ک شورهای جهان سوم معلمان وضعیت مشقت‌بار مالی و وضعیت تحقیرآمیز منزلتی را تحمل می‌کنند. در این کشورها عموماً نگرش به آ.پ ایدئولوژیک بوده و در استخدام معلمان به تنها چیزی که توجه نمی‌شود مهارت‌های حرفه‌ای است؛ معلمان عموماً چندشغله، بی‌انگیزه و فاقد سواد روز بوده و به خاطر چند شخصیتی بودن خودشان مشابهین خود را تربیت می‌کنند. در این کشورها سرمایه‌گذاری روی آموزش‌وپرورش به‌مثابه بر باد دادن بودجه تلقی می‌شود و آ.پ هرگز در اولویت دولت‌ها و نظامات مستقر نیست.محتوای کتب درسی کهنه و غیرکاربردی بوده و سیستم آموزش‌وپرورش معمولاً سانترالیستی و مرکزگراست، برعکس کشورهای توسعه‌یافته (فدرالیسم فرهنگی)
سخن آخر:
ما معلمان باید در کنار استیفای تمام و کمال حقوق به حقِ خود از مجاری قانونی در نظامات مستقر به توانمندسازی حرفه‌ای خود توجه شایسته و بایسته داشته باشیم. یک معلم در نرم استاندارد یونسکو و اشل جهانی، سعی در تربیت شهروند قرن 21 دارد نه تربیت شهرنشین قرون‌وسطی!